| Uwaga |
|---|
Monolog dzwonu
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Monolog dzwonu |
| Pochodzenie | Poezye Studenta Tom I |
| Data wydania | 1863 |
| Wydawnictwo | F. A. Brockhaus |
| Miejsce wyd. | Lipsk |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tom I Pobierz jako:
   |
| Indeks stron | |
Słuchaj mnie Wisło! ty siostrzyco moja
Co tęskne dźwięki chwytasz w fale zdroja!
Kiedy dzień świeci, ja na mojej wieży
Sam — milczę w ciszy wzniesion po nad niemi,
Lecz skoro wieczór zapadnie, głos szczerzy
Serce me, ciężkie dźwięki żałobnemi! —
Dźwięk mój rozbrzmiewa się w lasach, dolinach,
Lecz serce serca, napełnia pokojem,
A głos mój rzewny w szczytach i głębinach
Złotych podźwięków rozlewa się zdrojem. —
A tam na dole — lubią czyste dźwięki,
Co tęskne myśli ich ku niebu niosą,
Czy ranek błyśnie licami jutrzeńki
Czy cichy wieczór drży niebieską rosą. —
Lecz gdyby oni mą samotność znali,
Co się rozmdlewa w jęk ponury z wieży,
I gdzieś tam kona w dzikich skał oddali,
Lub kona w grobach spiżowych rycerzy. —
O! wtedy znaliby że tylko w chwile
Wielki dzwon dzwoni — z ranem lub wieczorem,
A potem milczy, grobowo — choć mile,
Dzień ściga nocy, lica świateł chórem. —
O! tylko w dole można żyć radośnie
Lub żyć samemu wielkiem życiem w górze,
I krwawem serca biciem śpiewać wiośnie,
Kołysać myśli, i rozganiać burze!
Oni by wszyscy mogli być wysoko!
Boć ludzie — Wisło to iście są dzwony,
Póki jest serce w piersi głęboko,
Pierś dzwoni myśli, sieje światek grony.
Lecz kiedy serce zamrze, w straszną ciszę,
To człowiek biedny, jako dzwon bez serca,
