Antologia bajki polskiej/całość

	<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Antologia bajki polskiej
Redaktor	Julian Ejsmond
Data wydania	1915
Wydawnictwo	Gebethner i Wolff
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na commons
Inne	Pobierz jako:
	Plik:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu
	Plik:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu
	Indeks stron

Kur sie wspina ku górze, mówiąc, iż chart bieży.
A lis skoczy do lasa, sierść się na nim jeży.
Kur zawołał: »Poczekaj, wszak mamy jednanie!«
Lis rzekł: »Nie wiem, wie-li chart o tem, miły Panie«

<section end="s013g"/> <section begin="chłopa"/>CHŁOPA CO DO PANA NIE PUSZCZONO.

Chłopa nie chciano puścić, gdy przyszedł do pana.
A on szedszy do domu i przyniósł barana.
Począł mu łamać ogon, a kiedy jął trzeszczeć,
ubogi baran począł przede drzwiami wrzeszczeć.
Wnet sam pan drzwi otworzył: »A czego chcesz, bracie?«
I tamże go odprawił wnet w onej komnacie.
Idąc chłop precz, rzekł: »Panie, życzyłcibych tego,
abyś zawżdy barana miewał odźwiernego«.

<section end="chłopa"/> <section begin="co"/>CO MIEDŹWIEDZIA SKÓRĘ SZACOWALI.

Dwa obeszli Miedźwiedzia, więc sobie szeptali,
szacując zaczby onę skórę w mieście dali.
Puści się Miedźwiedź do nich: jednego połapił,
a drugi się na drzewo ochotnie pokwapił.
A ten duszę zataił. Miedźwiedź stojąc słucha.
Skoczył precz, a ten pyta: »Coć szeptał u ucha?«
»Mówił, bych ci nie wierzył, a to pilnie chował,
póki nie mam, bych cudzej skóry nie szacował«.

<section end="co"/> <section begin="s013ś"/>ZE «ZWIERZYŃCA« CZĘŚCI IV-ej.
<section end="s013ś"/> <section begin="XIX"/>XIX.

Kruk ułapił chomieka, na drzewie ji skubie,
alić lis podeń dybie w onej swojej szubie:

Franciszek Karpiński, czuły »poeta serca«, w jednej z bajek swych p. t. »Człowiek i kamień« dowodzi nam szkodliwości ludzkiej uczuciowości. Zbytnia czułość bywa często powodem cierpień i boleści.
To też, według niego, w życiu nie należy się kierować nigdy uczuciem; prawo pięści daje jedynie spokój i radość. Mówi nam o tem wiersz »Słup i telega«. Słup był słaby, telegi uderzały o niego bez miłosierdzia,

»zwalić go miano,
lecz jak raz telegę złamał,
zdaleka go omijano«.

Ciekawem jest, iż Karpiński w życiu swym bardziej się stosował do tych praktycznych bajkowych rad, niż do czułych dewiz swoich pień lirycznych.

<section end="s075g"/>

<section begin="s075d"/>CZŁOWIEK I KAMIEŃ.

Kamień leżał w środku drogi.
Mimo przechodząc, ubogi
stłukł nogę. Łajał kamienie:
»Na cóż to próżne stworzenie?

<section end="s075d"/> Strona:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu/076 Strona:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu/077 Strona:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu/078 Strona:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu/079 Strona:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu/080 Strona:PL Julian Ejsmond - Antologia bajki polskiej.djvu/081 <section begin="s082g"/>

całą ich korzyść wybierze im z ulu.
Choć mu się one nie obroniły,
jednakże z razu tym się cieszyły,
że złość na niego wywarły.
Nadejdzie zima,
ul miodu ni ma.
I cóż się stało? — Wymarły.

<section end="s082g"/> <section begin="s082d"/>XIII. BOCIAN I LISZKA.
(Z FONTAINE’A).

Jak to druh dobry do swojej drużyny,
Bocian do Liszki przyszedł w nawiedziny.
A że to jeszcze było dobrze zrana,
zaprosi Liszka grzecznego Bociana,
aby na dowód swej łaski
lekkie śniadanie raczył zjeść pospołu;
postawi przed nim rzadkiego rosołu
półmisek płaski.

Gość imie grążyć swoim długim dziobem,
ale nie takim on jada sposobem,
jak tu częstują: próżno tylko depce,
tymczasem wszystko sama imość złepce.
Figiel ten skromnie zagodzi;
podziękowawszy za cześć, odchodzi.

W kilka dni potem napotyka Liszkę:
prosi na obiad wdzięczną towarzyszkę.
»I owszem« — rzecze mu ona —
»chętnie z mojemi jadam przyjacioły«.
Jak się godzina zbliży naznaczona,
posunie krok swój wesoły.

<section begin="s108d"/>STRUŚ.

Raz przed orłem zebrały się stany,
kiedy każdy dla zysku swoje czyny głosi,
Struś taką prośbę zanosi:
»Ja, ptaków olbrzymem zwany,
chciałbym mieć honor, równie jak łabędzie,
czaple i kruki,
na godnym jakim urzędzie
poświęcić ziomkom moje chęci i nauki«.
Gdy się król rady zapytał o zdanie,
jeden z kolei tak swą myśl wyjawi:
»Może mieć urząd, Najjaśniejszy Panie,
bo dobrze łyka i trawi«.

<section end="s108d"/><section end="s108"/> <section begin="s108dd"/>BADACZ.

Próżniak wiele myślący
gdy już nie miał nad czem siedzieć,
chciał się dowiedzieć
jak wygląda śpiący.
Siadł przed zwierciadło, wpatrzył się troskliwie
i zasnął szczęśliwie.

Taki bywa los człowieka,
który w badaniu głębokiem

Nadęta siedząc szyszka na wyniosłej sośnie
drwiła sobie raz z grzyba, że tak nisko rośnie.
Wiatr wionął, szyszka spadła i rzekła w pokorze:
»Czym kto wyżej wzniesiony, łatwiej upaść może«.

Gdy nas losu igrzysko zrobiło wielkiemi
nie gardźmy biednym grzybem rosnącym przy ziemi.

<section end="s117g"/> <section begin="s117d"/>CZYSTY KOTEK.

»Czemu się często myjesz?« pytano raz kota.
»Bo czystość«, odpowiedział, »jestto piękna cnota«.
Jakoż, doprawdy kocina
mył się prawie co godzina.
Chętnie mu do pokoju wchodzić pozwalano,
powszechnie go kochano.kochano,
doznawał wszelkich pieszczotek,
a czemu? bo czysty był kotek!

<section end="s117d"/> <section begin="s117dd"/>z »POWIASTEK«.
DESZCZYK.

»Mamo«, rzeklrzekł Staś, »deszczyk rosi,
poplami kapelusz Zosi.
Jakże niepotrzebnie pada!«
Tu Matka dziecku wykłada:
»Że deszczyk drogi dar Nieba,
bez niego nie będzie chleba.
On skwar słońca ułagadza,
zieloną trawkę rozradza,

»Czego płaczesz?«, staremu mówił czyżyk młody,
»wszakże większe masz w klatce niż w polu wygody?«.
Starowina aż załkał i tak się pożali:
»Mieli dać figę z makiem, a bez maku dali«.

<section end="s137d"/> <section begin="s137dd"/>ZBYTEK.

Zawdy się zbytek kończy doświadczeniem smutnem:
zmarł bogaty pasibrzuch w stękaniu okrutnem,
zmarł w wilgotnej piwnicy nieszczęsny głodomór,
co jednej nitki złotej nie wysnuł z lat przędzy:
ten z nadmiaru rozkoszy, ten z nadmiaru nędzy...
Wstrzemięźliwy też umarł... Dlaczego? Był pomór.

<section end="s137dd"/> <section begin="s137ddd"/>LAUREAT.

Konkurs skończony. Muza liść laurowy
zrywa i czoło wybrańca oplata.
To rzecz zwyczajna! W tem tylko dziw nowy,
że zanim wypadł wyrok konkursowy,
już pito w knajpce zdrowie laureata.

<section end="s137ddd"/> <section begin="s137dddd"/>JEDNOŚĆ I ZERO.

»Kto jest twórcą miljona? Ja! niech sześciokrotnie
zbliżę się do jedności, co stoi samotnie
i z wielkim ducha strapieniem
duma nad swem poniżeniem«.

(KROGULEC).

1869.—
<section end="s170g"/> <section begin="s170d"/>BAJECZKA DLA STARSZYCH DZIECI.

Raz dziewczynka jedna mała
lejąc łzy przed bramą stała.
Wtem przechodził pan niemłody,
żal mu było jej urody.
Więc zapytał z grzeczną miną:
»Czego płaczesz, ma dziecino?«
Dziewczę mu żałośnie śpiewa:
»Bo się mama na mnie gniewa
i pierniczka mi nie dała
za to, żem się napierała«.
Pan miał duszę litościwą,
więc dorożkę wziął co żywo,
łzy dziewczęcia starł, ukoił,
i nakarmił i napoił.
Dziewcze ślicznie dziś wygląda,
nic od mamy swej nie żąda,
lecz od miejskich zato frantów
miast pierniczków — chce brylantów.

Przypisy

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Julian Ejsmond.

Antologia bajki polskiej/całość

Przypisy

Menu nawigacyjne

Szukaj