Zmierzch (Zawistowska, 1909)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Kazimiera Zawistowska
Tytuł	Zmierzch
Pochodzenie	Poezye cykl Ze wsi
Data wydania	1909
Wydawnictwo	H. Altenberg
Druk	W. L. Anczyc i Sp.
Miejsce wyd.	Lwów
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały cykl Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[26] Zmierzch W mgieł opalach rozwleczon, osnuwa powoli Poczerniałe ścierniska pełne zimnej rosy, I wierzb sennych rozwiane żałośliwe włosy, I kurhany zdrzemane w rozoranej roli. Jak ptak zmęczon opada w mgławej aureoli Świateł kędyś gasnących — w rdzawe sianokosy Lecą dzwonów cmentarnych zabłąkane głosy I wiodą jak piastunka tęskną baśń złej doli. Pójdę znaną ścieżyną, dziś szarą od mroków, Pod ciężką, od mgieł wilgną oponą obłoków, Pójdę szukać rozwianych wróżb białych stokroci — Czterolistnych koniczy — pocałunków żarów — Pójdę szukać wśród chłodem wiejących oparów, Czy się kędyś zbłąkana skra słońca nie złoci.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Kazimiera Zawistowska.