Jesienią (Zawistowska, 1909)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Kazimiera Zawistowska
Tytuł	Jesienią
Pochodzenie	Poezye cykl Ze wsi
Data wydania	1909
Wydawnictwo	H. Altenberg
Druk	W. L. Anczyc i Sp.
Miejsce wyd.	Lwów
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały cykl Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[27] Jesienią Jak gwiazdy, spadłe na czarne zagony, Jaśnieją sterty pszenne i żytniane, A czoła w mleczną owinął im pianę Pajęczych przędziw łańcuch wysrebrzony. Z ognisk pastuszych bije blask czerwony, Złocą się iskry przez dymy przesiane, I słychać głosy tęskne, rozśpiewane — Rusińskich dumek rozełkane tony. I cisza znowu. Chłopskie wierzby siwe Opadłem liściem mącą wodę w stawie — Słychać ciągnące odlotne żórawie. Białe przędziwa gdzieś lecą przez niwę, Białe przędziwa płyną — wiatr je mota — I płynie z stepów bezdenna tęsknota.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Kazimiera Zawistowska.