Zdarzenie prawdziwe (Tarnowski, 1869)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Ernest Buława
Tytuł	Zdarzenie prawdziwe
Pochodzenie	Piołuny
Data wydania	1869
Wydawnictwo	Jana Ignacego Kraszewskiego
Druk	J. I. Kraszewski
Miejsce wyd.	Drezno
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[18]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/18|s18d|}} [19]  I bez sromu Ja katolik! Chłopczyna rzekł, i krzyża znakiem Przeżegnał się, jak matka zdawna nauczła. Nie tak! po prawosławiu! Z ściśniętym kułakiem Wrzasnął Moskal, aż mu się warga zapieniła! Wprzód w prawo, potém w lewo, krzyża naznacz znamię! Zaraz mi się tak żegnaj!...  „Nie!”  Rzeknie chłopczyna. Żegnaj się prawosławiem, lub kości połamię! A jak pies będziesz zdychał, ścierwo sukinsyna! Chłopczyk głową pokiwał, rzekł: matka uczyła Tak!...  I rzekła że każdy włos mój policzony! Tu się patrol moskiewskich zbirów rozwściekliła; Wiążą chłopca do drzewa, sami z drugiéj strony Nabili karabiny, mierzą, zbladł chłopczyna! Lecz się cichym pacierzem Bogu przypomina. Psie! Od carskiego ginąć, tyś niegodzien prochu! Krzyknął oficer, kazał odwiązać małego, Powiesić go! Zawrzeszczał na swoich żołdaków, I powróz mu na białą szyjkę założyli. Jeden wlazł na dęba — —  Zgraja dzikich ptaków Pierzchła ku niebu z skargą carskiéj krotochwili! Czarną gerlandą kruki i wrony wzlatały Wołając: biada! wrogów naszych przeklinały!... [20] A chóru ich skargi w wichrach rozszlochane Chmury poczęły płakać w drobny deszcz wezbrane; I jak święty Sebastian, jak Izak mały Czekał śmierci — wichry mu włos rozwiewały… A dwóch zbirów w powietrzu trzymając chłopczynę Czekali na ostatniéj komendy godzinę!... Przeżegnasz się?! Zazgrzytał oficer zajadły. Chłopiec głową pokręcił, jak marmur pobladły, Lecz niezgięty jak marmur, był świątynią Boga Co cierpiał w jego sercu potężny nad wroga!... Tyś i postronka tego niewart! sukinsynu! Odwiążcie i utopcie!  Jak rzekł, zrobili, Na lodzie już pacholę martwe postawili — Wyrąbali przerębel, ochotni do czynu! — I chłopczynę z łachmanów odarłszy do naga Po szyję zanurzyli! lecz dziecko nie błaga Litości u szatana, co właśnie w tj chwili Urągał mu, i pytał, czy się nie przeżegna Znakami prawosławia? Lecz chlopiec, choć gaśnie W nim życie, jeszcze pod wodą zakwili: Owo się żegnam na śmierć jak matka uczyła! Oficer nadbiegł — i chciał zanurzyć mu głowę — Wtém lód trzasnął jak działo — rozpękł się w połowę A szklanna toń ofiary obydwie pokryła! — I pod lodem przy sobie usnęły dwa trupy! Bóg niech je tak rozróżni, i tak je osądzi Jako te dwa narody!... nad dzieły własnemi [21] Niechaj się wzdrygnie ludzkość, nim krwawemi łupy Zszargana ją na wieki wstecz pchnie i odsądzi, Dłoń żelazna – co grozi i urąga ziemi! Rumieńcie się o ludy! – rozczula się szatan! I niech ziemia przepadnie! Jeżeli zabłądzi W kole dróg swych ku Bogu!  Urąga Lewiatan!... ∗             ∗ ∗ Są chwile – kiedy serce tak pełne goryczy Jak czara co już kropli więcéj niedoliczy! A wtedy się przelewa – i gorzkiemi łzami Przepełnia oczy – usta strutemi słowami! A skargi skamieniałe w niebo piorunowe Rosną – nieme – tysiąców wymowne głosami, Grzmotem trąb co podziemia rozedrą cmętarzy, Od których drzą w powietrzu ręce aniołowe Trzymając trąbę pomsty, skalanych ołtarzy!... Gorzkie!!! Jak z samobójcy grobu piołunowe Rośliny, co woń straszną w niebo szlą z wichrami!... Tobie pieśń tę zbyt gorzką piołunową zgrozą Świecę ojczyzno nasza! Mater doloroso! Zbledniejcie światy Danta! Zbledniejcie Cezary. Od marzeń tych straszniejsze wymarzyły Cary Co marzyć zakazują!.. Polski nasza święta!.. Wiekszaś ty jest od Nioby!.. bo nie kamieniejesz! Owszem!.. z kamieni, jasna! ty obudzisz „ludzi!” [22]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/22||s22g}}

Przypisy

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Władysław Tarnowski.