Trzy akwarelle

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Ernest Buława
Tytuł	Trzy akwarelle
Pochodzenie	Piołuny
Data wydania	1869
Wydawnictwo	Jana Ignacego Kraszewskiego
Druk	J. I. Kraszewski
Miejsce wyd.	Drezno
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[72]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/72|s72d|}} [73] I nastało milczenie Komnata błysnęła... On rzekł: smutno zmarłego Ducha grzebać w ziemi, Ale smutniéj krzyż w sercu Stawić nad żywémi... Niegdyś wierzyłem tyle, Dusza się modliła W ideału pacierze, W które tak!!! wierzyła... Ona rzekła: mój drogi, Święte przebaczenia Rzuć na niego, a znajdziesz Spokój zapomnienia... On w nią spojrzał a ona Tak się uśmiechnęła, Jak anioł wiosny, kiedy Burza przeminęła!... A on objął jéj szyję, Czoła tknął ustami, I rzekł: wszystko niech tracę! Pozostańmy sami... Choćbym wszystko utracił, Szcząsnym, bo mam ciebie, I kiedy piekło wspomnę, Ty mówisz o niebie!... I dłoń jéj ujął — ona Tak się uśmiechnęła, [74] Jak anioł wiosny, kiedy Burza przeminęła... Tu list spłonął w popioły, Wzleciał płomyk żywy, I daléj rozmawiali, I byli szczęśliwi!.. I powiał gdzieś dym gorzki, Jako dym Kaima, Bardziéj gorzki niż gorycz Na którą słów niema... Miły szczęścia obrazek, Gdzie serca wraz biły, Ale tylko obrazek — Czytelniku miły!.. II. Siedzieli pod lipami, O chwili zachodu — A już pszczoły z miodami, Powracały do ula, I motyl się od chłodu W kielich róży utula — I chóry skrzydlate Z świergotaniem, z łoskotem, Szczebiocząc co siły, Sną, główki czubate [75] Pod skrzydeł swych piórka  Ukryły!... Orłowie znużeni, Już ciągną na gniazdo, Gdzieś w dali przepiórka Z wieczorną się gwiazdą Odzywa… śród ciszy... I ucho dosłyszy Dreszcz listków tajemny, Wiew cichy, wiosenny, Pełen roskoszy i woni!... A jednak w ustroni Pod témi lipami, Pod Karpat cieniami, Im cudniéj dłoń w dłoni, Świat cały się zdaje!... Bo pełni miłości, Jak wody ruczaje, Bo pełni radości Jak hymny słowicze! Jak kwiatów słodycze!... Bo pełni natchnienia, Pod témi lipami Jak dzwon co swe brzmienia, Rozemdlewa polami, Lasami — wodami —  Łąkami!... [76] A oni w rozmowie, Pod témi lipami Tak szczęśni że w słowie, Nie mieszczą się sami. I gwiazdy wskazują, I cicho całują Swe usta… Miłyż szczęścia obrazek? Dwa tam serca biły, Ale tylko obrazek, Czytelniku miły!... III. Zajrzałem okienkiem Niziutkiém, malutkiém, Kukułka północ kukała, A ona z piosenką, Nad swoją maleńką, Kołysząc, szarpie dzierzgała... On przy niéj coś czytał, Wzrok luby jéj chwytał, Odwracając kartki — I czasem na dziécię, A czasem na, w świecie Najmilszą wzrok nosił ze ćwiartki. I pismo odłożył, I rękę położył [77]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/77||s77g}}

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Władysław Tarnowski.