Strona:Upominek. Książka zbiorowa na cześć Elizy Orzeszkowej (1866-1891).pdf/70

KOBIECIE. Dziewico! Byłaś melodiją wdzięczną: Mistrz, gdyby słyszał tej melodji brzmienie, Popadłby w zachwyt; i dłonią swą zręczną Pełne harmonji tocząc z niej strumienie, Stworzyłby symfonję stu barwami lśniącą, Niby fontannę, w słońcu tryskającą... Kobieto! Duch twój, to stłumione jęki, Urywek pieśni, co gdzieś z wiatrem płynie... Przechodnia nęcą te urocze dźwięki; Żal mu tej pieśni, co tak cicho ginie, Żal mu symfonji, nigdy nie stworzonej, Żal wielkiej duszy, nigdy niewskrzeszonej.  Wiedeń.Alfred Nossig. 58