Strona:Upominek. Książka zbiorowa na cześć Elizy Orzeszkowej (1866-1891).pdf/48

<section begin="Po deszczu"/> 2. PO DESZCZU. Po deszczu kwiaty odetchły i w górze Świeżych zapachów pełna atmosfera: Każdy jej atom snadź kroplę zawiera Tego balsamu, którym żyją róże... Chmury rozdarło słońce, ten cud boży, I świat, co zda się, ze zmęczenia kona, Zadźwięczał cały, jak posąg Memnona, Kiedy nań promień swój całunek złoży. A dusza ludzka, która tonie w krwawéj Przebojów słocie i wszystkie swe liście Traci wiosenne, ach! dla Nic wielkiego, Czyż jest naprawdę lichszą od tej trawy?... Anioły blasków bytu jej nie strzegą, I czar wytchnienia znikł dla niej wieczyście!... <section end="Po deszczu"/> <section begin="Odi profanum"/> 3. ODI PROFANUM VULGUS. Czemu uciekam od natłoku ludzi? — Tak mnie niejeden pyta się, zdumiony... Czyż grzech, co z czoła zrzuca im korony Bożego piętna, we mnie wzgardę budzi? Czym jest z tych karłów, co, w dumie niezdrowéj Wzniósłszy nad miarę serca i rozumu Kościół dla siebie, drżą, by dotyk tłumu Tej ich karcianej nie zniszczył budowy?... Nie! nie! ja w ciemnej swego wnętrza kaźni, Jak ów pustelnik, wyklęty ze świata, Z tej się zamykam bolesnej przyczyny, Aby nie czytać w oczach człeka-brata, W których swój obraz widzę najwyraźniéj — Własnej słabości, ach! i własnej winy... <section end="Odi profanum"/> 36