Strona:PL Rodzina kamieniarza.pdf/32

dostanie Antolka, a ja wezmę jej mleko — rzekł profesor, biorąc na kolana swoją faworytkę.
 Biedna gospodyni była w kłopocie, bo kawy przygotowała niewiele, ale na żądanie pana Stanisława dolała każdemu z dzieci po trochu, dla niej zostały już same fusy; szczęście, ze nie pila w szklance, tylko w garnuszku, więc tego widać nie było.
 Po skończonym podwieczorku zaczęła się przyjemna pogawędka.
 — Cóż u was nowego? — spytał gość.
 — Ot, stara bieda się kołacze — odrzekł gospodarz.
 — A jak tam Dąbek?
 — Chwała Bogu, zdrów zupełnie, po dawnemu chodzi na robotę.
 — Pan profesor zabawi u nas do września?
 — Właśnie, że nie. Mam napisać ważną rozprawę o spotykanych u nas skamieniałościach i w tym celu muszę zwiedzić jeszcze skały pod Ojcowem.
 — Jaka szkoda, że nie będziemy z panem razem — rzeki Franio.
 — Jakiś ty chciwy — przerwał mu Wacio — i tam pod Ojcowem są chłopcy, którzy z radością będą panu towarzyszyć i uczyć się od niego.
 — To prawda, że i tam są żądni nauki, ale jeśli mam prawdę powiedzieć, to będzie mi do was tęskno.
 — Mój Boże, a cóż dopiero nam! — zawołała Pokorowa.
 — No, no, nie martwcie się, pobędę tu ze trzy tygodnie, potym dopiero pojadę, Zima prędko przeleci i znów się zobaczymy. A co myślicie robić z Wackiem, bo Franio jeszcze może chodzić do tutejszej szkoły?
 — Właśnie chcieliśmy się o to pana poradzić.