Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/95

 Ledwiem się pokazał, potyka mnie pan Hrehory Szamowski, łapie za połę i woła:
 — Dobrze, że cię mam, bo potrzebuję. Chodź ino ze mną!
 Idziemy, nie mówiąc nic, ku ogniom. Patrzę: siedzi Nałęcz z kubkiem w ręku. Chciałem się wycofać, ale ten trzyma.
 — Jutro, nie chybi — rzecze — gra o śmierć lub życie; przyjdzie niejednemu nałożyć głową. Nie godzi się iść na sąd boży nieprzejednanemu. Musicie sobie podać ręce z Nałęczem, nic nie pomoże.
 — Alem się ja — powiadam — nie kłócił, ani też i godzić myślę. Siła od niego poniosłem, siłam przełknął, a cierpię, milcząc. Nie możecie żądać większego upokorzenia ode mnie.
 Hrehory mi na to:
 — On też sam ci pierwszy rękę poda i przejedna się z wami, tylko o pannie ani słowa.
 Ledwieśmy to sobie powiedzieli, widzę, idzie pan chorąży z panem Florjanem ku mnie, wołając:
 — Panie Mroczek, dosyć tam już tych kwasów! Jutro z nas jeden może Świętą Trójcę zobaczyć, bo kule a postrzały chodzą, nie przebierając, czasu bitwy; więc dajmyż sobie ręce po szlachecku, po bratersku, a spór odłóżmy na spokojniejsze czasy!
 Wyciąga mi dłoń. Nie mogłem swojej odmówić.
 Podałem rękę w milczeniu.
 Wołają tedy:
 — Zapijmy zgodę!
 — Byle nie wielkim kubkiem — dodałem.