Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/170

 — Co się stało? — mówię.
 — Zaraz opowiem. Ale naprzód wprowadźmy obrońców na waszecin zamek, ugośćmy, a potem o tem.
 Wjechali tedy z pieśniami, ze strzelaniem, z humorem, jak zwycięzcy, aż Helusia w ganek wybiegła, na tę osobliwszą z kiełbasami procesję popatrzeć. Nierychłom Grabowskiego złapał.
 — Mów, ojcze a dobrodzieju... jak to było?
 Otóż czegom się od niego dowiedział:
 Chłopiec go bezmała całego, ale zamoczonego po pas, przeprowadził do szlacheckiej osady. Tam już on był, jak w domu; kazał zwołać panów braci, wlazł na beczkę i przemowę im palnął o równości szlacheckiej, o przemocy magnackiej, o potrzebie wzajemnego ratowania się. Szlachta stanęła gotowa na odsiecz. Posłano po bliższych do innych wsi, a razem zebrano żywność. Grabowski od siebie z domu kazał przywieźć beczkę miodu i parę beczułek wódki.
 Gdy wszystko było w gotowości, wozy z żywnością zostawiwszy wtyle, o mroku puścił się ze swym oddziałem do Surowina. Nałęcze wcale się nie spodziewali napaści, i po większej części spali, lub po chatach leżeli, gdy szlachta z okrzykiem na nich uderzyła i w jednej chwili rozprószyła; bo ci, co po chatach byli, oknami przez ogrody pouciekali. Strzelono parę razy, ścięto się w szable, ale żadnego trupa nie było, jak się zdaje, z obojej strony.
 Wysłuchawszy relacji, uścisnąłem przyjaciela; ale ten mi rzecze:
 — Na teraz skończone, ale, prawdę rzekłszy, wszystko po dawnemu. Nałęcze swoje, my swo-