Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/156

 — A trzynastu? — pyta Grabowski.
 — No, nie zlękłbym się jeszcze.
 — A piętnastu?
 — Kto wie? Broniąc się, tobym się im nie dał...
 — Toby to ciekawa rzecz była spróbować — rzekł Grabowski, dopijając. — Chcesz, chodźmy o zakład!
 Bies się począł śmiać.
 — Ale ja nie żartuję — zawołał Grabowski. — Chcesz, o co? Zakładam się...
 — A skąd waść ludzi weźmiesz?
 — Ja? Alboż to waść nie wiesz? Ja tu w każdem miasteczku mam swoich na wszelki wypadek. Nigdy człowiek nie przewidzi, co go spotkać może. Jabym dał znak tylko, toby mi tu z pod ziemi jakich dwunastu, trzynastu ludzi wyskoczyło.
 Stary wciąż się śmiał jeszcze.
 Grabowski z za stołu wstał powoli i patrzy nań; a miał Bies szabelkę u pasa swoją zwyczajną, którą zwał żonką. Żonka ta jego dobrze była znana naokół, bo niejednemu wypisała paragraf na twarzy, a sławiła się z tego, że żelazo rąbała, jak wióry.
 — Jaki to z waszeci wierny mąż! — rzecze Grabowski. — Widzę, bez żonki nie stąpisz. A żebyś mi też pokazał ją nagą, jak ona wygląda. Słyszałem o niej cuda, a nie widziałem nigdy.
 Bies był tak głupi, że mu do rąk szabelkę dał: Grabowski z nią poszedł do okna, niby oglądać. Wtem, jak palnie w szybę, posypało się szkło, i, złożywszy kułak, huknie trzy razy. Szlachcic zrazu myślał, że ów zwarjował, i rzucił się do niego; ale wnet słyszy w rynku bieganinę, widzi pod