Sen w naturze

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Ernest Buława
Tytuł	Sen w naturze
Pochodzenie	Piołuny
Data wydania	1869
Wydawnictwo	Jana Ignacego Kraszewskiego
Druk	J. I. Kraszewski
Miejsce wyd.	Drezno
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[92] Sen w naturze. Me thing I see. Miałem sen dziwny w mojém zamyśleniu, Co mi przypomniał nieskończoność życia, I tajemnice spowite w natchnieniu, Co się w człowieku budzą od powicia! A których geniusz niemy ludzkość całą Piastuje, jako niemowlę na łonie, Aż już po wiekach, wielką, doskonałą Ubóstwią za to, że mu oniemiałą Mowę przywróci — za ten sen co skronie Jéj znajdowały w piersi jego chmurze, Mając dla myśli, tu, mamkę w naturze — Choć miała matkę w téj wielkiéj miłości, Która jest kluczem niebios — i wieczności! ∗             ∗ ∗ Widziałem przepaść — co trzęsieniem ziemi Rozdarła łono swe wielką przestrzenią! I dwoma brzegi sobie przeciwnemi Tykała chmur — co skał krawędzie mienią W tajemnic wielkie, płaszcze purpurowe, Gdy kona słońce w blaski rubinowe Jak gdyby Wisznu, w dzień swój już ostatni Słał wszystkim światom pocałunek bratni! [93] Nad przeciwnemi dwa dęby brzegami Rosły — ku sobie nagięte czołami — Daleko stały — lecz wzniosły ramiona Jakby się chciały wraz przykuć do łona, I wzajem sobie łzawe listki słały Jakie najbujniéj u koron im wiały! W tém bór nad głową moją zaczął szumieć, Ku sobie chwiały się dęby olbrzymie, Jako dwa duchy które się zrozumieć Nie mogę, choć się kochają, i imię Jeden drugiego woła z upojeniem — W próżniach, z tęsknotą drgającém ramieniem! Więc na dwóch progach otchłani dyszącéj, Która zapadła czarno między niemi, Raz jeszcze spójrzą w siebie — w téj milczącéj Boleści, która niéma słów téj ziemi, Jeszcze się nagną ku sobie w milczeniu I hardą boleścią w ostatniém spójrzeniu, Którą dzikością rozpaczy szaleją Jak błyskawice co się w łzach zaleją Nim się w wieczności na zawsze rozwieją!... Tak stały dęby na przeciwnych brzegach Jak w pośród boju wodze — a w szeregach Bór trząsł się — ryczał — i trzeszczał łamaniem Jękiem walenia — grzmotów urąganiem, A piorunowym akkordom, co grały, Walące drzewa głucho wtórowały... [94]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/94||s94g}}

Przypisy

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Władysław Tarnowski.