Poezye (Zawistowska, 1909)/Z marzeń moich/całość

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Kazimiera Zawistowska
Tytuł	Z marzeń moich
Pochodzenie	Poezye
Data wydania	1909
Wydawnictwo	H. Altenberg
Druk	W. L. Anczyc i Sp.
Miejsce wyd.	Lwów
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[41] Z MARZEŃ MOICH [42] [43] Królestwo moje nie na tej ziemi, Fale je skryły grzywy piennemi, Ląd mój słoneczny, jasny, pogodny, Nurt oceanu zatopił wodny. Lecz z mego lądu w mroków godzinie Stłumiona gędźba stu dzwonów płynie. Lecz z mego lądu w mroków godzinie Grają mi pieśnie i świecą tęcze. Bo na mym lądzie skarby bezcenne, Koronne złota i berła lenne. Bo na mym lądzie chodzą tęsknoty I do mej duszy klucz dzierżą złoty. I kiedy słabną jej skrzydła znojne, Władcze jej kładą szaty dostojne I jasnowidzeń dają źrenice, By, w swe królewskie patrząc dzielnice, Żyła tęsknoty porywem wiecznym Za utraconym lądem słonecznym. [44] Kochałam Ciebie i czasem bojowe Zbroje ci kładłam — czasem harfę w dłonie — Czasem twe czoło tuliłam w koronie — Czasem trefiłam pazia włosy płowe! Gdzież ty poszedłeś o mój książę senny? Na sarkofagu twojego marmurze Skamieniał anioł cichy i promienny I w twarz ci rzuca blade grobów róże, Bo w tym kamiennym aniele żałości Dawno umarła moja dusza gości. [45] Ciszy, ach ciszy! Daj mi twoje dłonie, Błękitne światłem, ochłodzone rosą — Jak kwiatem niem i opleć moje skronie — Niech mi sen, spokój, i chłód nocy niosą. Ciszy, ach ciszy! Włosów falą złotą Przed moim wzrokiem skryj ust twych pożary... Bądź dziś posągom podobna martwotą, Bądź dziś urokiem niedotkniętej czary. [46] Wszędzie Cię widzę, o smętna, biała, Oczy Twe patrzą z szmaragdów mórz, Barwą Twych włosów mi słońce pała, Lilia ma tony Twojego ciała, Usta twe płoną w purpurze róż! A księżycowej nocy widziadła, Jak w ów czas, srebrem haftują bez, Gdyś na me wargi twe usta kładła, By wypić gorycz co na nie padła — Gorycz piołunną rozstannych łez. [47] I Próżno wołasz... za nami upiorna gromada Widm i cieni się wlecze, dusze nam targa Ta zastygła w powietrzu, żałośliwa skarga, Co gdzieś trumien otwartych krawędzie obsiada. Próżno wołasz... zajęła już Ananke blada Nasze miejsca przy uciech biesiadniczym stole — Więc wszystkie moje kwiaty zemrą na Twem czole, Jak mrze mrokiem zgaszona światłości kaskada... I na wieki rozdziela nas Ananke blada... Czyś słyszał strun porwanych ścichłe nagle głosy? Czyś widział w proch strącone tęczowe motyle? Ach — ja Ciebie pragnęłam, jako pragną rosy Mrące kwiaty, zdeptane w gościncowym pyle!... A jednak rozdzieliła nas Ananke blada... [48] II Daj mi sny Twoje, daj ten sen skrzydlaty O mnie prześniony — ja chcę duszę własną W jego zwierciadle ujrzeć cichą, jasną, Rozkołysaną jak mgły srebrnej kwiaty. Wprowadź mnie jeszcze w krysztalne zaświaty, A tam, Twą dłonią poruszone smutnie, Niech się rozdźwięczą wszystkie ścichłe lutnie W ów akord, nagle zerwany przed laty... W ów czas mnie ujrzysz raz jeszcze wyśnioną, Raz jeszcze w szystkie, pogasłe w ukryciu, Perły mej duszy tęczowo zapłoną, I jedną cudną dam Ci chwilę w życiu, Chwilę jedyną — bo potem w noc ciemną Pójdę, byś nigdy nie spotkał się ze mną. [49] III Kocham Ciebie, bo wracasz Ty mi wiosnę złotą Mej młodości i jasne powracasz miraże. Twój cień trwa przy mnie, jakby wierne straże, Twój cień, mej duszy przy wołań tęsknotą. Niech więc ramiona mię Twoje oplotą — Zasłoń oczy — dziś w przyszłość nie chcę patrzeć ciemną, Chcę zapomnieć że życie za mną i przedemną — Chcę zapomnieć o wszystkiem co nie jest pieszczotą. Tak dziś ciemno i zimno... Daj mi Twoje oczy! Twoje oczy rozświetlą marzenia ogrody... Tam dźwięk — złoto — purpura — alabastrów schody — I korowód weselny barwi się tęczowo. Tak dziś ciemno i zimno... a nad moją głową Sny majaczą złowrogie... Daj mi Twoje oczy... [50] O powrotna łez falo! O powrotne głosy Z pogrzebanej przeszłości!... Dłoń szczodrych szafarzy Złoto w kontur pobladłych dziś rzuca miraży, W urnie stygłych popiołów nieci iskier stosy. O sny zwiędłe! O kwiaty otrząśnięte z rosy, Jak tłumnie z rozespanych wstajecie cmentarzy!... Widzę błękit ruczajów w niezabudek twarzy, Jaskrami rozzłocone widzę sianokosy. O powrotna łez falo! Widzę, idą z mroków Baśnie ku mnie i wonie z ogrodów młodości. I stoję nadsłuchując, czy szelest tych kroków Twego przyjścia nie głosi — Ty, pełna litości! Ty, co duszom, na które czerń twych skrzydeł padła, Dajesz takie przedśmiertne czarowne widziadła!... [51] I Bądź Ty mi dobrym — zejdź serca mojemu Jaśnią podobną ciepłu słonecznemu — Bądź duszy mojej morzu burzliwemu Kojącą ciszą wpółsennej zatoki, Zwartej łagodnie gór kwietnymi stoki... Bądź ustom moim jak trunek miłosny, Po którym serce skwita kwiatem wiosny! Bądź ustom moim słodki i litosny... I na te usta, do Twych ust tęskniące, Kładź się jak rosy napoje rzeźwiące. Bądź oczom moim czarem wizyi sennych, Wyprzędłą baśnią mirażów promiennych, Wonnem pąkowiem zieleni wiosennych Opleć mi duszę jak uroczne ziele, By w ślad stóp moich chodziło wesele... [52] II Chciałabym, z tobą poszedłszy w zaświaty, Wtulić się w jasność jakiejś białej chaty. I wszystkie słońcu skradzione uśmiechy Wpleść w miękie złoto jej żytnianej strzechy. I w takiej chacie odciętej od sioła, Pojąc się ciszą rozlaną dokoła I patrząc codzień na wstające zorze, Czuć w duszy własnej to Królestwo Boże Wielkiej miłości — i czuć przy swej głowie Twą głowę piękną jak młodość i zdrowie... I zapomniawszy, czem wpierw było życie, W zaczarowanym swej duszy błękicie Prząść z nieskończonej kądzieli Wieczności Nić promienistą Wiary i Miłości. [53] III O przyjdź Ty do mnie — bom dziwnie samotna, Noc się nademną rozełkała słotna I dziwnie jestem w tej nocy samotna... Strugami deszczu mrzy mgielna szaruga, Noc pełna cieni, wystygła i długa, Przedzgonnych psalmów snuje hymn pokutny, Łka w strunach deszczu w rytm niezmiernie smutny, W mgłach odrętwiałych łka swój hymn pokutny. I jak wid śmierci leci mi nad głową Ta noc rozgrana ulewą deszczową... O przyjdź Ty do mnie — przyjdź w tę ciszę mroczną. A oczy moje przy Tobie odpoczną, Oczy, zasnute mgieł oponą mroczną. [54] I wzlecę w jasne oczu Twoich głębie Jako za światłem tęskniące gołębie. I spiję niebo z gwiazd złotymi ćwieki!... I przymknę pijane rozkoszą powieki, Wypiwszy niebo z gwiazd złotymi ćwieki. [55] Kędy Ty idziesz, na białe przestrzenie Kładzie się ciche i senne milczenie — I tylko poblask pada księżycowy, Na chłodne stepy i białe parowy. Z szat Ci wichr tylko śnieżne strząsa kwiecie, I gdzieś po bezdniach, po topielach miecie, I tak niestrudzon wlecze się przez łany W mrok coraz gęstszy, co zasnuł kurhany, Twój cień!... I z sobą przez wydmy i głusze, W tumany mgielne wlecze moją duszę... Mgłami tułacze jej skrzydła owija, Tęsknica stepów, widmo, co zabija. [56]

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Kazimiera Zawistowska.