Poezye (Zawistowska, 1909)/Pieśni nad pieśniami/całość

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Kazimiera Zawistowska
Tytuł	Pieśni nad pieśniami
Pochodzenie	Poezye
Data wydania	1909
Wydawnictwo	H. Altenberg
Druk	W. L. Anczyc i Sp.
Miejsce wyd.	Lwów
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[107] PIEŚNI NAD PIEŚNIAMI [108] [109] Zwiastowanie Zdrowaś Maryo! W blasków powodzi, Goniec niebieski w Twe wrota wchodzi, I Oblubieniec płaszczem purpury, Okrywa białość Syońskiej Córy. Zdrowaś Maryo! Jak lutnię w pieniu, Rozgrzej Swą duszę na łask promieniu!... Bij wonnościami jak cedr w świątyni — Bo Pan w Twej duszy złoty siew czyni!... Zdrowaś Maryo! W blasków powodzi, Moc Najwyższego w Twe łono w chodzi, I pierś dziewicza, pod lilią białą, Kwiat duszy Twoje j przemienia w ciało. Zdrowaś Maryo! Owoc żywota, Ty, jako arka poniesiesz złota, [110] By z dziewiczego wykwitła łona, Ożywcza słodycz winnego grona!... Zdrowaś Maryo! W blasków powodzi, Goniec niebieski w Twe wrota wchodzi, I na Twe skronie owite złotem, Mży rozpylonym słońca nalotem... [111] Betleem Jaśń gwiazdy złotej na nieboskłonie, Światłokręg blasku w różach przedświtu — I lud tak rozgran w pieśniach zachwytu, Jak modro-srebrne Kedronu tonie. U stóp Twych, Magów pokłonne skronie — W ciszy rozmodleń morza i lądy, Trzód białe runa, juczne wielbłądy, Ambry i nardu błękitne wonie. U stóp Twych ziemia... lecz w aureoli Jaśni gwieździstej, wstaje powoli Czarny cień krzyża, w krwawej purpurze, Na żarnych piasków rozpięty górze... Czarne, złowrogie hańby ramiona, A na nich dusza Twej duszy, kona. [112] Przenajświętsza O wizyo! Biała wizyo! O białe konwoje Archaniołów, niosących w słodkiej kantylenie, Swojej Pani dostojnej, korne pozdrowienie!... A Pani Wszemlitosna, w rąk liliowych dwoje, Garnie kwiatem rozwite, dusz wybranych roje. Duszek krasą, bieluchne umaja odzienie — I słodko rozsłuchana w harf przyćmione brzmienie, Patrzy w rajskie Ogrojce, kędy przez podwoje Runa jagniąt bieleją — a w jasnej dąbrowie, Chodzą z lutnią pieśnianą biali Aniołowie, I drogę dla Jej stopek w złote sypią palmy... A gdy idzie, gną harfy rozegrane w psalmy, Gną harfy pod Jej stopy, i kwiaty, i blaski... O Ave Wszemlitosna! Ave pełna łaski!... [113] Panagia Naiwną ręką mistrza z przed laty, W ołtarz cerkiewny sztywnie wtłoczona. Młode Jej skronie gniecie korona, Młodą pierś, gniotą dostojne szaty. Gdyby z złocistej zdjąć Ją poświaty — Toby w skrach słońca szła ozłocona, I jak wieśniaczka, z synkiem u łona, Prządłaby kądziel u progu chaty. Z mgły kadzidelnej, lśnią młode lica, Takie słowiańskiej pełne zadumy, Że gdyby zeszła w wieśniacze tłumy — Toby szła łanem jak przodownica... A w bezkoronne włosy świetlane, Dziewkiby wplotły kłosy żytniane. [114] Godzinki Zacznijcie wargi nasze chwalić Pannę Świętą!  Chwal Niepojętą!  Chwal Ją ust krużo,  Warg grzeszny kwiecie, Wy kwitły w żarze niszczących słońc! Niech się z dróg życia pątnice garną, I kornie ziemię całując czarną,  Zawodzą pieśń! Jak całopaleń łunę ofiarną,  Niech palą pieśń!... Bo Miłościwa, mknąc ku pomocy, Skroń ściera węża, mrok gasi nocy, I stopą zgniótłszy wężowe jady, Dusz od szatańskiej broni zagłady... Z gościńców życia pątnice blade, Tułacze cienie w mękach pogoni,  Zawodźcie pieśń! Klęczące z czarnym różańcem w dłoni,  Zawodźcie pieśń! [115] Kogo szatańskie uwiodło pienie, W pragnień niesytość, w żaru płomienie, Kto po snów łące gna! błędne cienie,  Niech padnie w proch!... Bo najpiękniejsza z Gwiazd, Porankowa, Na tęczach świtu idzie Królowa, I grzechem Ewy nienaznaczona, Wpierw w łonie Święta, niźli zrodzona,  Pani wszech dziew — Na umęczone wam zleje lica, Rosę, stopioną z bieli księżyca... Otwórzcie oczy, co łzy zgasiły!... Siedm kolumn złotych Dom ozdobiły, Twierdzę przed czartem, Dom Bogu miły — Na złotym stolcu... przed Świętych drzwiami... Gwiazdę Jakóba ma pod stopami...  Z płomieni krąg... O ziemię czołem!  Cienie się schodzą, Tych, co szatani po wydmach wodzą, [116] Wszystkie do białej zbiegają Pani — Zbłąkane dusze, co bez przystani, Zło swoje niosą upalną niwą, Snów zżętych łanem, pustką straszliwą,  Niosą mrąc z mąk... Bo oto skryła rąbki gwiezdnemi, Pomór, pożogę i nędzę ziemi. Tron Swój, na słupie wsparłszy jasności, Rozświetla szlaki błędnych ciemności, Jak Krzak Mojżeszów rozpłomieniona... Witaj rozkwitła różdżko Aarona! Słodyczy miodna z plastru Samsona,  Schyl pociech dzban! Napój słodkością łaknące usta — Bo ziemskich uciech już kruża pusta, Gdzieś z niepowrotną pomknęła falą! A dusze Tobie się Pani żalą, Że im pielgrzymie stopy, skrwawiły Moce nieczyste, co w błąd wodziły. W ogrodach życia, kwiat grzesznych woni, [117] Krwawemi rosy przylepi do dłoni,  Ociekał krwią — Więc pragnąc kwiatów z Twej kwietnej ręki, O białych lilij wołają pęki  Tysiącem ust!... Łez ich różaniec opasał ziemię — Na łez różańcu, to Ewy plemię,  Gra swoją pieśń!... Z szarych ugorów, Jak tęcza bieży siedmiu kolorów...  Czy słyszysz śmiech? Krwawym rumieńcem róż opasani, Na skrzydłach moru, lecą szatani  Przez krzyżów las... Lecz moce Piekieł zwalczysz potężne! Judyt Ci dłonie poda orężne, I w proch się zetrze głowa wężowa, Boś wojująca Ty Białogłowa!... Witaj więc Raju! Palmo Białości! Pałacu Sromu! Cedrze Czystości!  O witaj nam! [118] Witaj więc Panno zmazą nietkniona! Bramo u Wschodu Świata stawiona,  O witaj nam! Pod stopy Twoje, skrzydły białemi, Nad mór, pożogę i nędze ziemi  Wzlatuje pieśń! Kędy się krzyże czernią cmentarne, Lśnią całopaleń luny ofiarne,  I wiodą pieśń!... O witaj bielsza niż Aniołowie! Tyś po prawicy, i w złotogłowie  Już widna nam!... Porcie tonących! Moc piekieł łamie Twa skroń dziewicza strojna liliami! Imię, przed którem mrze moc straszliwa, Jako wylana wonna oliwa! Ty w słońc gwiaździstej stojąc koronie, Oglądasz Boga, w górnym Syonie,  Wśród deszczu gwiazd! Więc chroń, Jutrzenko morza i lądu — [119] Bo oto nadszedł dzień straszny sądu, Oto otwarte obsiedli truny Czarci, owici w trupie całuny! I z smoczych paszczy jad siejąc srogi, Na skrzydłach moru, w łunach pożogi, Wszystkie rozstajne osaczą drogi, Bo archanielskie wezwały rogi  Na Boży Sąd! Więc Ty, wichr Pana, co gniewu pełny, Do wątłej jagniąt dostosuj wełny —  I piorun zdzierz!... Niech po różańców sypanem ziarnie, Rzesza się pątnic do Ciebie garnie,  I wiedzie pieśń! Niechaj ją wiedzie ust spiekłą krużą, Warg grzesznym kwiatem, Rozwitym w żarze niszczących słońc! [120] Boleściwa .............. A gdy na piaskach skonaj Kalwaryi, Król Nazareński, Jezus, Syn Maryi, To dwóch żołdaków, opodal grało O szatę Jego, bez szwu i białą — A szatę Jego utkały dłonie, Tej, co Go w czystem nosiła łonie, Tej Bołeściwej utkały ręce, Co Mu czesała włosy dziecięce, I skroń na krzyża kładła podnóże, Kiedy obroczon w krwawej purpurze... .............. .............. ..............

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Kazimiera Zawistowska.