Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/141

 A po chwili dodała jeszcze:
 — Myślę, że jej nigdy nie miałam.
 Mężczyzna zatrzymał się, postawił konewkę na ziemi, pochylił się, złożył obie ręce na ramionach dziecka, i usiłował przypatrzeć się jej twarzy w ciemnościach.
 Trudno było rozpoznać rysy chudej i mizernej twarzy Cozetty przy bladem świetle niebios.
 — Jak się nazywasz? — zapytał.
 — Cozetta.
 Mężczyzna doznał jakby elektrycznego w strząśnienia. Popatrzył jeszcze na Cozettę, opuściła ręcę, podniósł konewkę i szedł dalej:
 Nareszcie zapytał.
 — Mała, gdzie mieszkasz?
 — W Montfermeil, jeżeli pan zna to miejsce.
 — I tam idziemy?
 — Tak, panie.
 Po chwili milczenia, zapytał znowu:
 — I któż to cię posłał o tej godzinie do lasu po wodę?
 — Pani Thenardier.
 Mężczyzna odrzekł głosem, który drżał dziwnie, choć go chciał uczynić obojętnym:
 — Co za jedna twoja pani Thenardier?
 — To moja pani — rzekło dziecię. Trzyma oberżę.
 — Oberżę? — powtórzył mężczyzna. Dobrze, będę tam nocował. Prowadź mię.
 — Idziemy tam panie — odpowiedziało dziecię.
 Mężczyzna szedł dość prędko. Cozetta bez trudności za nim zdążała, nie czując już znużenia. Niekiedy podnosiła oczy na tego człowieka z jakąś spokojnością i niewymownem zaufaniem. Nigdy jej nie uczono zwracać myśli do Opatrzności i modlić się. W tej chwili jednak uczuła coś niby nadzieję i radość wznoszące ją ku niebiosom.
 Upłynęło kilka minut. Mężczyzna zapytał:
 — Alboż niema służącej u pani Thenardier?