Strona:Upominek. Książka zbiorowa na cześć Elizy Orzeszkowej (1866-1891).pdf/110

EUNUCH (z uśmiechem). Są tam — i słodkie pocałunki piją, A ty, cezarze, żłopać musisz męty, Jak zwykły żołdak, ha! ha! DOMICJAN.  Pies przeklęty! EUNUCH (przebiegle). A może nie on — wtedy to kto inny. Jak zbadać prawdę? Jeśli on niewinny, To wiem kto rywal twój, Minerwy synu. DOMICJAN. Więc rzuć domysły, a weź się do czynu! Nasamprzód jego zbadaj zapytaniem Podstępnem, prawdę zręcznie wymóż na nim. EUNUCH. Do wyznań moje słowa go nie skłonią. DOMICJAN. Ochoty nie mam jego badać o nią... Lecz mam wyborną myśl, zupełnie nową: Weź togę moją, chustkę muślinową I mój pióropusz przywdziej djamentowy, A brodę osłoń sobie do połowy. Wyznanie mądrze wyduś z niego, sowo! A grdykę sciśnij, bo masz głos piszczałki. Udawaj zręcznie; zmrok ci dopomoże. (wychodzi). EUNUCH (sam, przywdziawszy szaty Domicjana). Chociażby Djana ci usłała łoże, Nie skusisz Julji. Prędzej mnie, eunucha Pohańbionego, ciało jej usłucha. (przygląda się sobie) A mam cezara minę, bez przechwałki, W tym pióropuszu, w ciemnej tej odzieży. — Na razie-m zwrócił oko Domicjana Na tego chłopca, dobrze, że nie wierzy, Tem łatwiej teraz wmówię w nikczemnika, Że ona w innym srodze zakochana; 98