Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ryta.djvu/145

lub odzyskać klejnoty, rzekomo zabrane przez Otockiego, były to w każdym razie wybryki niedopuszczalne, wybryki, które kodeks karny kwalifikował, jako przestępstwa... Nie mógł uznać jej tłomaczenia, że cel uświęca środki i że robiła wszystko, byle otworzyć mu oczy i uwolnić od „przewrotnej grzesznicy“.
 Ale pocóż przybywał ten drab? Szczyt bezczelności!
 Zażąda odszkodowania za stracony czas przy nieudanych „wyprawach“? Oto w jakie miłe sytuacje pakowały go szaleństwa dziewczyny.
 — Więc? — zapytał, pragnąc jaknajprędzej go się pozbyć, a rozumiejąc, że wypadnie okupić milczenie apasza. — To wszystko?
 — Nie...
 — Nie wszystko? — powtórzył zdziwiony.
 — Coby było wszystko — począł andrus, przystępując do najważniejszej części swych rewelacji — to nijak bym nie miał śmiałości, panu prezysowi głowy zawracać. Nie poszli roboty, nie podleciał fart... to i kuniec... Do nikogo nimam pretensji...
 — Ale, gadajże pan wyraźniej! — przerwał ze zniecierpliwieniem Stratyński.
 — Kiedy... — Józek dobierał wyrazów.
 — No...
 — Panienka je niby moja żona!... — nagle wyrzucił z siebie...
 — Oszalał pan? Żona...
 — Ano kochanka...
 Jeśli Stratyński, posłyszawszy niemiłe wieści o Verze, z początku nie chciał im dać wiary, to teraz