Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ryta.djvu/130

 — Ostrzegam...
 — Vera ma kochanka...
 — Precz!...
 — Dla czego odkłada termin ślubu? Czy nie zauważyłeś, że staje się dla ciebie ozięblejsza?
 Dziewczyna wiedziała, jak wygrać atuty. Gdyby z jej ust padły inne słowa, Stratyński zapewne przerwałby rozmowę i rozkazał córce wyjść z pokoju. Wszak już podniosła się jego ręka, wskazując w kierunku drzwi. Ale to, co posłyszał z jej ust, tak dziwnie zgadzało się z własnemi spostrzeżeniami, tak dziwnie się zgadzało z myślą, dręczącą go nie dawno, że wyciągnięta ręka mimowolnie opuściła się na dół.
 Ambicję przezwyciężyła zazdrość starego mężczyzny.
 — Kto? — wypadł z piersi, niby wbrew woli, chrapliwy wykrzyknik.
 — Otocki! Przeszło od tygodnia łączy Verę bliski stosunek z Otockim!
 — Otocki?
 Nie mógł uwierzyć. Przecież Vera prawie nie widuje Otockiego. Raz, czy dwa na zebraniach. Nigdy pisarza u niej nie zastał i nigdy o nim nawet nie wspominała.
 — Otocki? — powtórzył. — Niemożebne...
 Aż drgnęła w duchu z radości. Połknął sprytnie zarzuconą wędkę. Teraz wiedziała już czem ojca przekonać.
 — On! — zawołała, odgadując wątpliwości, nurtujące prezesa. — Urządzają się nadzwyczaj sprytnie... Udają, że nie znają się niemal... W rzeczywi-