Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ryta.djvu/119

 — Otóż tak wygląda prawda!... Vera poznała Otockiego, chcąc wydostać podstępnie walizkę, co się całkowicie udało. Jednak na tem nie zakończyła się znajomość! Rozmiłowała się w gryzipiórku.
 Stratyńska powoli podniosła oczy, wymówiwszy cicho:
 — Nie obawia się, że o wszystkiem ojciec się dowie?
 — Sama chce zerwać z prezesem...
 Dziwny cień przebiegł po jej twarzy.
 — Chce zerwać!
 — Niewątpliwie! Również i mnie prawie wyrzuciła za drzwi...
 — A cóż Otocki? Czy wie wszystko o Verze?
 — Sądzę, wszystko...
 — I o zamianie walizek?
 — Zapewne!
 — I o jej przeszłości?
 — Vera znajduje się obecnie w takim stanie ducha, że mogła mu uczynić szczerą spowiedź...
 — Hm... i o panu?...
 — Wątpię...
 Znów zmarszczka głęboka zarysowała się na czole Stratyńskiej. Posłyszane rewelacje zmieniły całkowicie dotychczasowy stan rzeczy. Najzaciętszy wróg sam usuwał się z placu boju.
 — Ojciec nie wie jeszcze o niczem? — raptem zapytała.
 — Nie...
 — A Otockiego mogą zrazić różne... hm... „fakty“ z jej przeszłości?