Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ryta.djvu/107

 — Masz rację! Wyniósł kosztowności i nie trzyma ich w domu... Łajdak!...
 — No...
 — Próbować powtórnie u Very?
 — Niby Aleja Róż?... Idź głupia!.. Cwana z niej baba i dobrze chałupy pilnuje... Znów nas kulkami odgoni...
 — A może?...
 — Przestań, panna, kręcić głowę.. Ja tam na te „roboty“ nie pójdę...
 — Nie pójdziesz!...
 Beznadziejnie zabrzmiał wykrzyknik Stratyńskiej.
 Pochyliła głowę...
 Tyle zachodów, tyle poniżeń na nic.. Przez chwilę zdawało jej się, że osiągnie zwycięstwo i może osiągnęłaby je, gdyby nie „zdrada“ Otockiego. Ukradł kosztowności, dające niezależność, ukradł papiery, któremi mogła zaszachować Verę... O jakże nienawidzi tego podstępnego łotra...
 Istotnie! Co obecnie postanowić, co uczynić? Walczyć? Towarzysz odmawia pomocy. Zresztą, rozumuje słusznie. Tamci są uprzedzeni, pilnują się dobrze i walka nie da żadnych pomyślnych wyników.
 — Brr...
 Dreszcz wstrząsnął ciałem dziewczyny. Nie pomogły największe ofiary, nie pomogło ostateczne pohańbienie... Jest kochanką ohydnego draba, stoczyła się w błoto, niczem ulicznica.. Stoczyła się, bez żadnej korzyści...
 Czyż istotnie jest szalona, czy tylko ludzie wma-