Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/108

 — Będę nalegał! Niema sytuacji bez wyjścia... Więc, panno Hanko?...
 Raptem w tej tajemniczej istocie nastąpił znów duchowy zwrot niespodziewany. Gdy Fredowi wydawało się, że jest już bliski celu — jej twarzyczka, wbrew wszelkim oczekiwaniom, przybrała wyraz wielkiego spokoju i Gliniewska, snać powziąwszy mocne postanowienie, wyrzekła:
 — Więcej nic pan odemnie się nie dowie!
 Załamał ręce z rozpaczą, pojąwszy, że cały dotychczasowy trud był daremny.
 — Ach! — zawołał — Co za okropne rozczarowanie! Odtrąca pani moją pomoc i pragnie się ze mną rozstać, bo tak jej postępować wygodniej...
 Drgnęła trochę, posłyszawszy obelżywą aluzję — lecz nie wyprowadziła jej ona obecnie z równowagi.
 — Chce pan mnie dotknąć? — odparła z odcieniem smutku. — Wolno to panu, bo tak przemawiają pozory... Może pożałuje pan tego kiedyś bardzo, panie Fredzie.
 — Kiedy...
 — Pożałuje pan bardzo! — powtórzyła z naciskiem. — Lecz dziś... Pojmuję, co pan sobie myśli, wiedząc, że odwiedziłam... — tu nagła czerwień zalała policzki — panią... panią Helmanową... I że nie chcę mu udzielić jakichkolwiek w tej sprawie wyjaśnień... Tylko...
 — Tylko...
 — Mniemałam, że pan ma więcej do mnie zaufania...
 — Panno Hanko! Ten niezrozumiały upór...
 — Widocznie inaczej postąpić nie mogę!... Lecz