Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/105

kluczy zadźwięczał w jego ręku. Podbiegł do wojewodzica i pośpiesznie począł przymierzać
 — Jak mi Bóg miły! Pasuję! — wykrzyknął raptem nie posiadając się z radości.
 Jakim trafem to się stało, nie wiadomo, lecz mistrz Atrefius miał w rzeczy samej w swej kieszeni klucze rozwierające kajdany. Może umyślnie je zabrał, lub po kryjomu wykradł któremu strażnikowi, by później ciało Górki zwolnić z żelaz i dokądciś zawlec. Ale klucze te miał i rychło wojewodzić poczuł się całkowicie swobodny.
 — Uf! — odsapnął z ulgą, lecz wnet zatoczył się tak, że byłby upadł, gdyby nie podtrzymał go Jasiek.
 Nic dziwnego, po kilkugodzinnem „ukrzyżowaniu“, nie czuł teraz rąk ni nóg.
 — Zbóje! Zbóje! — szeptał chłopak, rozcierając wowodzica gwałtownie.
 Lecz, temu spieszno było do upragnionych wieści.
 — Dziękuję, Jaśku! Dziękuję! Zuch z ciebie, jakich mało! Uściskałbym cię z całej mocy, gdyby mi nie omdlały ręce... Już mi lepiej... Dziękuję... Ale, gadajże nakoniec, jakżeś się do mnie dostał...
 Chłopak, nie przestając go rozcierać, odparł: — Zwyczajnie, drogą...
 — Jakto drogą? To cię nie pochwycili?
 — Nie!
 — I jesteś w zamku?
 Jaśko roześmiał się. Postanowił nie wystawiać dłużej na próbę ciekawości Górki.
 — Tedy, słuchajcie, wojewodzicu, po kolei... Kiedyście wtedy odjechali i długo nie wracali, domyśliłem się wnet, że coś niedobrego się święci. Ale, nie wiedzia-