Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/104

minał, to z boleścią myśląc, że i on zapewne dostał się w łapy ludzi hrabiny i uwięziony siedzi w którymś z sąsiednich lochów.
 — Jaśko! — powtarzał teraz a cała otucha z powrotem wstępowała w serce. — Pośpieszył, by mnie ocalić!
 Ale chłopak był tak zajęty waleniem astrologa po łbie, że nawet nie zwracał uwagi na radosne okrzyki swego pana.
 — Masz... masz... — powtarzał, ponawiając uderzenia — Nikogo nie wyprawisz na tamten świat... Sam pójdziesz do swego ojca Belzebuba...
 Stary żężał coraz ciszej, wreszcie znieruchomiał.
 — O jednego zbója mniej w tym zamku! — rzekł chłopak, powstając. — Zdechł! Taka należała mu się śmierć!
 Wojewodzic aż drżał z niecierpliwości.
 — Słuchaj! — wołał — Gadaj prędzej, jakęś się z ich łap wydostał?
 — Zaraz! Zaraz, wojewodzicu! — mówił chłopak. — Wszystkiego się dowiecie! Niechaj, tylko przódy uwolnię was z kajdan!
 Rozglądał się dokoła, jakby zastanowiając się czemby można było rozbić twarde okowy. Lecz, nie znajdował nic odpowiedniego w pobliżu.
 — Ten ci stary łotr — przypomniał sobie nagle Górka, wskazując na martwego astrologa — miał cały pęk kluczy w kieszeni! Jednym z nich otworzył kłódkę, zamykającą kraty! Zobacz-no, a nuż nada się który?...
 Pacholik przypadł znów do zwłok i jął pośpiesznie przetrząsać kieszenie, długiego, czarnego, tkanego srebrem chałata. Wreszcie, znalazł, czego szukał i spory pęk