Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Grzesznica.djvu/162

w szklance wody! — zauważył w duchu, całując niby z wielkiem przejęciem wyciągniętą rączkę.
 Uf! Najgorszy moment przeszedł! Panna Stratyńska wciąż w towarzystwie ojca, oddaliła się, aby powitać znajomych — Otocki pozostał sam.
 Ryta!... Jej głos!... Ale jakże wspaniale umie udawać?... Może obecnie dowie się, nareszcie, prawdy o historji z walizką... Co znaczyło opowiadanie o prześladowaniach...
 Otocki, ukryty za wielką palmą, zdobiącą róg salonu, pożerał wzrokiem — dziwną osóbkę... Och, ile dałby za to, aby się do niej zbliżyć i choć słów parę zamienić swobodnie...
 Ona tymczasem rozmawiała wesoło z paniami, Zamieniła parę dowcipów z Verą, coś z ożywieniem jęła opowiadać starszym panom, nie zwracając rzekłbyś na Otockiego najlżejszej uwagi.
 Nie wytrzymał.
 Spostrzegłszy, iż szczęśliwym zbiegiem okoliczności, na chwilę przystanęła sama na środku salonu, śmiało podszedł do niej.
 — Gniewa się pani jeszcze na mnie? — otwarcie zapytał.
 — Ja? Na pana? — niezmiernem zdziwieniem rozszerzyły się chabrowe oczęta.
 — Przecież...
 — Jakże mogę się gniewać na kogoś, kogo po raz pierwszy w życiu widzę?...
 — Miałem wrażenie, że znamy się dobrze!
 — My? Dobrze?... — zabrzmiał srebrzysty