Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Grzesznica.djvu/159

 — Zadowolony pan? — wesoło zawołała, gdy zajął obok miejsce.
 — Zawsze jestem zadowolony, kiedy przy pani siedzę....
 — Och! — pogroziła lekko paluszkiem — co za uprzejmość! Ale nie o to pytam...
 — Tylko?
 — Że dzięki mnie wszedł pan w przyjaźń z naszą „grzesznicą“...
 — Niezwykle miła i urocza kobieta!...
 Może głos Otockiego zabrzmiał goręcej, niźli sam tego pragnął, bo pani Lala zaśmiała się wesoło.
 — No... no... Widzę, „wpadł“ szanowny mistrz...
 — Trudno kochać się w kobiecie, która jest narzeczoną innego! — odparł wymijająco.
 Pani Lala była zbyt dobrze wychowaną osóbką, aby przewlekać drażliwy temat. Zresztą pragnęła podzielić się z Otockim inną wieścią...
 — Ale i dzisiejsze zebranie posiada swoją atrakcję! — rzekła, zmieniając temat rozmowy.
 — Atrakcję?
 — Po raz pierwszy ujrzymy córkę prezesa, pannę Stratyńską...
 — Stratyńską? — powtórzył, przypominając sobie opowiadania Tonia — powróciła z zagranicy?
 — Tak! Od paru dni znajduje się w Warszawie i dziś ma przybyć wraz z ojcem! Podobno bardzo przystojna i miła panienka... Ciekawam, jak się ułoży jej stosunek do naszej gospodyni i czy pani Vera będzie zadowolona z podobnie dorosłej „córki“...
 Nieco ironji zadźwięczało w głosie pani Lali. Od-