Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Grzesznica.djvu/126

 — Bum... bum... — znów dwa po sobie następujące strzały.
 Vera wyskoczyła z łóżka i powoli zbliża się do drzwi. Z ramienia zsunęła się koszulka, odsłaniając pierś, jest prześliczna, podobna do Venus, wychodzącej z morskich fal...
 Cóż ją teraz obchodzi uroda?
 Ogarnął ją żywioł walki. Nie lęka się z napastnikami spotkania. Pociąga za cyngiel raz po raz — rychło otworzy drzwi...
 — Czego, jak głupia stoisz? — brzmi wściekły szept apasza — chcesz kulkę pod ziobra?...
 Palce dziewczyny trzymały prawie tyle upragnione dokumenty...
 Ale mocna dłoń mężczyzny szarpnęła ją za rękę, pociągając do wyjścia...
 — Zaczekaj...
 — Chodź, ty psia twoja mać...
 Siłą pociągnął do okna... Uniósł do góry — i oboje znaleźli się na zewnątrz.
 — Coś zrobił?
 — Cicho!... — wyrwał mu się zły syk.
 Istotnie na ucieczkę był już najwyższy czas. Vera rozwarła drzwi do saloniku i znów dała dwa wystrzały na oślep.
 Otwierano okna górnych pięter. Zewsząd, zbudzone hałasem, wyzierały wystraszone, zaspane twarze. Zdala słychać tupot nóg i przeraźliwe policyjne gwizdki.
 — Biegiem... w Aleje!... — krótko rozkazał apasz — skryjem się między drzewka...