Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Grzesznica.djvu/101

 — Jest znakomicie schowana!... Proszę się nie niepokoić...
 — Doskonale...
 — A kiedyż zamierza pani zgłosić się po nią?
 — Może jutro... pojutrze.
 — Jutro? Pojutrze?
 — Tak! Wtedy wszystko wyjaśnię...
 — Rozumiem...
 — Teraz dłużej rozmawiać mi ciężko!... Zresztą wiem, co chciałam wiedzieć. Muszę już pana pożegnać... lecz rychło się zobaczymy... Do widzenia....
 — Oczekuję, niecierpliwie.
 Kiedy Otocki odłożył słuchawkę, spostrzegł, iż opiera się się prawie o niego Vera. Policzki jej płonęły, oczy błyszczały, a usta krzywił gniewny wyraz.
 — Z kim rozmawiałeś? — rzuciła krótko.
 — Ot... jedna znajoma...
 — I ty w takiej chwili śmiesz rozprawiać... przez telefon?...
 Pochwyciwszy za sznur od kontaktu, szarpnęła go gwałtownie i rzuciła na podłogę.
 — Ot, co powinieneś był zrobić...
 — Kiedy... naprawdę... zgłupiałem.. — począł się niezręcznie uniewinniać.
 Ale pani Vera indagowała coraz gwałtowniej.
 — To twoja kochanka?
 — Ależ....
 — Nie kłam!... Kochanka?
 — Przysięgam...
 — Więc, kto?