Ta strona została zatwierdzona
NA PRZEBŁAGANIE.
Odkąd jednegom obraził z aniołów,
Odleciał spokój precz,
I smutek piersi gniecie, jak ołów,
I wyrzut kole, jak miecz.
Głowę ku ziemi pochylam biedną,
Nie śmiem ci spojrzeć w twarz;
Lecz mnie posłuchaj choć chwilkę jedną,
Jeżeli litość masz. —
Był człowiek, co miał ptaszynę cudną,
Cudownie piękną miał,
