Ta strona została zatwierdzona
349
MYŚL
Myśl, jakby piorun, z ziemi ku Niebu wystrzela,
Rozświetla chwilą błękit w lotnym pędzie,
A skoro dojrzy błękitów krawędzie,
W skrzydlatą postać się przeaniela...
I ku granicom, co sny rozdziela, 5
Mknie niby pieśń, w światy łabędzie —
To się wzniesie — to przysiędzie —
To się w słońca blask ubiela...
Słabnie w słońcu — cieleśni,
Odduchawia lot harny, 10
A nim światło zginie —
Ona wcześniej
W mgle się czarnej
Rozpłynie...
