Strona:PL Władysław Orkan-Poezje Zebrane tom 2.pdf/340

340

Odtąd mi życie płynęło jak rzeka
 Wartko i raźnie – zwyczajem młodości.
Bywała chwila, że utrapią człeka
 Przeróżne mole i dolegliwości...
Ale to chwila, co chyżo ucieka,        195
 Skoro się człowiek na życie pozłości...
I bieda nawet zemknie i uskoczy,
Skoro jej człowiek śmiało zajrzy w oczy...

Jam biedy wówczas nie znał... Cóż mi było?
 Nie zależałem od niczyjej woli,        200
Miałem dobrego ojca — matkę miłą,
 A że się człowiek w bójkach pomozoli,
To chęcią własną — no, i własną siłą!
 Mógłem więc płakać i śmiać się do woli...
I mało mając utrapień w umyśle,        205
Śnić całe noce o Wandzie i Wiśle...

I tak mi życie szło — a dni leciały,
 Jak te jaskółki, co do cieplic lecą...
Bo też i wiosna szła — śniegi tajały,
 Jam czekał — rychło promienie zaświecą        210
Białe, co [w] zimie za chmurami spały —
 I rychło w barwy łąki się ukwiecą...
Bym rwać mógł kotki, dzbanki i lewandę...
Myśląc o wiośnie – miałem w myślach Wandę...

I wiosna przyszła wnet... a za nią lato        215
 Ciągło, z palącym oddechem, leniwie...
Każdą zaś porę za postać skrzydlatą
 Miałem — czekając każdej niecierpliwie...
Zapatrzon w przyszłą tęskniłem [i] za tą,
 Co przeszła. A dziś? Sam sobie się dziwię:        220