Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/173

przypomnając sobie, że słyszał kiedyś o tyra Niechludowie, przedstawiającym mu obecnie tak dziwne postanowienie.
 — Przepraszam pana, ale to chyba niema żadnego związku z prośbą moją — rzekł ostro Niechludow.
 — Rozumie się, że nie — odparł spokojnie prokurator z ledwie dostrzegalnym uśmiechem. Ale pańskie żądanie jest tak niezwykłe i tak różne od normalnego porządku rzeczy.
 — Więc da mi pan pozwolenie?
 — I owszem. Natychmiast napiszę. Racz pan usiąść.
 Podszedł do stołu, usiadł i zaczął pisać.
 — Proszę, niech pan siada.
 Niechludow stał ciągle.
 Napisawszy przepustkę, prokurator podał ją Niechludowowi, spoglądając na niego ciekawie.
 — Mam również honor oświadczyć panu, że nie będę brał dłużej udziału w sesyach sądowych.
 — Trzeba złożyć sądowi dostateczne do tego powody.
 — Powody są takie, że uważam każdy sąd za bezpożyteczny, a nawet za niemoralny.
 — Taak — rzekł prokurator z uśmiechem, który wyrażał, że już niejednokrotnie słyszał takie humorystyczne poglądy. — Taak... Pan zgodzi się, że ja, jako prokurator, muszę być innego zdania. Radzę przeto zwrócić się do sądu, a sąd, rozważywszy pańskie powody, przyjmie je lub odrzuci. W tym ostatnim wypadku zapłacisz pan karę pieniężną. Zwróć się pan do sądu.
 — Zawiadomiłam pana o tem i nigdzie’więcej nie pójdę — odparł gniewnie Niechludow.
 — Żegnam pana — rzekł prokurator, pra-