Ta strona została zatwierdzona
.png)
Sowij — Sofija.
Jak pomocną być może ucieczka do języka i wyobrażeń greckich tam, gdzie inne interpretacje zawodzą lub całkowicie ustają, starałem się poprzednio wykazać na dosadnych przykładach.[1] Do tych przykładów chciałbym obecnie dorzucić jeden niemniej wybitny.
W uzupełnieniu do studyum etnologicznego p. t. Ognisko (w Krakowie 1902 Stanisław Ciszewski, znany zaszczytnie badacz, umieścił dodatek, noszący napis: Safa, Sowij, Sowija. Wynik tego dodatku dość rozpaczliwy, gdyż na zadane sobie pytania autor pozostał dłużnym zupełnie odpowiedzi, tak pisząc: „Czy w podaniu o Sowiju widzieć należy naprawdę myt litewski? Czy miano, pod którem występuje litewski kowal słońca,
- ↑ W rozpr. Kore i Kuros (Eos t. XIII. 1907, str. 66 i nast.) wytłumaczyłem nazwę staropruskiego Kurka, „dotąd niewytłumaczoną“ — (Brückner: Staroż. Litwa, str. 39 i 157). W etymologicznym wywodzie Ziemowita od sabińskiego i łacińskiego Semo (plur. Semones) pisałem: „Nazwa Semo... ma ścisły związek z greck, σεμνός i łac. semen-genius (serere, genere-gignere); oznacza tedy ducha rodczego i tkwi zarówno w litewskim Ziemienikas, jak w spolszczonym Ziemiennik, wyrażającym węża lub smoka, któremu Litwini oddawali cześć boską“. (W sprawie Piasta, Rzepichy i Ziemowita. Odb. z Kwart. hist. XXI. 1907, str. 8).
— 1 —
