Strona:PL Melchior Pudłowski i jego pisma.djvu/092

<section begin="fr-178"/>

Nie dziw: trzy pary tylko starzy najdowali.        5
 Którzy się doskonale z sobą miłowali.
Czwartej w Polsce i próżno, Mikołaju, szukasz;
 Masz-li tę fantazyą, barzo się oszukasz.

<section end="fr-178"/> <section begin="fr-179"/>

179.   Na toż.

Jest mój jeden przyjaciel, który to prawdziwie
 Mówi, że gdy kto z nami w towarzystwie żywię,
Możem nic w nim nie wątpić i w jego miłości:
 Prawda, statek, uprzejmość, dosyć powolności.
Aliści skoro szczęście trochę go podniesie,        5
 On zaraz wnet oczyma naiu rad przeniesie.
Prośwa Boga, by nędza zawżdy nędzą była,
 Boby naiu oczyma ta nie przynosiła.

<section end="fr-179"/> <section begin="fr-180"/>

180.   Do Jana Cybulskiego.

Znam ja to, iż przedemną wszyscy wiele mają.
 Ci którzy się wierszami i pismem pętają,
I którzy czynią fraszki, i miłują statek:
 Wszytkiego u nich więcej, niż u mnie, dostatek.
Tobie iż się nie tak zda, miłość to sprawuje,        5
 Która rada ochyla, chocia inak czuje.

<section end="fr-180"/> <section begin="fr-181"/>

181.   Nagrobek P. Annie z Przeręba Sarnowskiej.

Anna Sarnowska, z domu Przerębskich zacnego,
 Dokończywszy uczciwie żywota swojego,
Tu w tym grobie zawarta. Zawarta z nią cnota,
 Którą sobie do nieba otworzyła wrota
A jako będąc, w ciele, niczym nie zelżyła,        5
 Bez pochyby i nieba też nie oszpeciła.
Nad jej grobem niech wzdycha, kto cnotę miłuje,
 A jej świętych postępków pilnie naśladuje.

<section end="fr-181"/>

Koniec pierwszej księgi Fraszek.