| Uwaga |
|---|
Strona:PL JI Kraszewski Poeta jakich wielu.djvu/6: Różnice pomiędzy wersjami
imported>Tommy Jantarek m (→Skorygowana) |
imported>Ankry |
||
| Status strony | Status strony | ||
| - | + | Uwierzytelniona | |
| Nagłówek (noinclude): | Nagłówek (noinclude): | ||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | {{c|54}} | |
| Treść strony (załączany fragment): | Treść strony (załączany fragment): | ||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | się zdało, że i stary lepszychby nie napisał. On chce się poświęcić poezyi. —<br> | + | się zdało, że i stary lepszychby nie napisał. On chce się poświęcić poezyi. —<br> |
| − | {{tab}}''Henryk''. (Wruszając ramionami). — Wierz mi Panie sędzio! zastanów się nad przyszłością dziecięcia. — Ja ci szczerze posiadam że wiersze są takie, jakie piszą wszyscy młodzi ludzie, okazują one tylko, że wasz Edmund, nie umie dotąd ortografii, i nie zna grammatyki. — Radzę wam zakazać mu pisania wierszy, do jakiegoś czasu, niech się wprzód uczy, kończy kursa, niech czyta, niech myśli. —<br> | + | {{tab}}''Henryk''. (Wruszając ramionami). — Wierz mi Panie sędzio! zastanów się nad przyszłością dziecięcia. — Ja ci szczerze posiadam że wiersze są takie, jakie piszą wszyscy młodzi ludzie, okazują one tylko, że wasz Edmund, nie umie dotąd ortografii, i nie zna grammatyki. — Radzę wam zakazać mu pisania wierszy, do jakiegoś czasu, niech się wprzód uczy, kończy kursa, niech czyta, niech myśli. —<br> |
{{tab}}''Sędzia''. (Pocierając czoło) — Ależ Panie Henryku!<br> | {{tab}}''Sędzia''. (Pocierając czoło) — Ależ Panie Henryku!<br> | ||
| − | {{tab}}''Henryk''. Zresztą jak chcecie, jesteście rodzicami, syn wasz niewiele umie, a wiele rozumie o sobie, życzę go zachęcić do nauki, ostrym w początku sądem o tych pierwszych próbach. —<br> | + | {{tab}}''Henryk''. Zresztą jak chcecie, jesteście rodzicami, syn wasz niewiele umie, a wiele rozumie o sobie, życzę go zachęcić do nauki, ostrym w początku sądem o tych pierwszych próbach. —<br> |
{{tab}}''Sędzia''. Ostrym! to się zrazi!<br> | {{tab}}''Sędzia''. Ostrym! to się zrazi!<br> | ||
| − | {{tab}}''Henryk''. Jeźli ma zdatność prawdziwą nie zrazi się, — to mu doda ochoty i zapału. —<br> | + | {{tab}}''Henryk''. Jeźli ma zdatność prawdziwą nie zrazi się, — to mu doda ochoty i zapału. —<br> |
{{tab}}''Sędzia''. (Biorąc kapelusz) — Hm! prawdziwie sam jeszcze nie wiem — namyślę się, bardzo jestem wdzięczen za radę, będę się starał korzystać. — Piąta! już piąta! prawdziwie zapomniałem że mamy podpisać dziś protokół, — przepraszam! muszę się śpieszyć!<br>{{tns||<br>}} | {{tab}}''Sędzia''. (Biorąc kapelusz) — Hm! prawdziwie sam jeszcze nie wiem — namyślę się, bardzo jestem wdzięczen za radę, będę się starał korzystać. — Piąta! już piąta! prawdziwie zapomniałem że mamy podpisać dziś protokół, — przepraszam! muszę się śpieszyć!<br>{{tns||<br>}} | ||
{{tab}}''Scena trzecia''. (Sędzia sam idąc ulicą) Tak sobie obojętnie odczytał, nie dawał znaków podziwienia, nawet zarzucał, krytykował, — krytykował! O! wielki mi znawca, prawdziwie gniewam się na niego, widocznie chciał mnie upokorzyć. A potem to tak zawsze ci starzy literaci, młodych prześladują i nękają! pospolite! wiersze jakie wszyscy piszą! a ręczę że sam takich nie napisze. Zazdrość przez niego mówi, zazdrość nic więcéj! Muncio ma dziś więcéj w pięcie, niż on w głowie! widocznie z zawiścią dawał mi rady, — cedził przez zęby, a bladł cały, siniał z zazdrości! to mnie jeszcze bardziéj utwierdza w przekonaniu, że Muncio jest geniuszem!<br> | {{tab}}''Scena trzecia''. (Sędzia sam idąc ulicą) Tak sobie obojętnie odczytał, nie dawał znaków podziwienia, nawet zarzucał, krytykował, — krytykował! O! wielki mi znawca, prawdziwie gniewam się na niego, widocznie chciał mnie upokorzyć. A potem to tak zawsze ci starzy literaci, młodych prześladują i nękają! pospolite! wiersze jakie wszyscy piszą! a ręczę że sam takich nie napisze. Zazdrość przez niego mówi, zazdrość nic więcéj! Muncio ma dziś więcéj w pięcie, niż on w głowie! widocznie z zawiścią dawał mi rady, — cedził przez zęby, a bladł cały, siniał z zazdrości! to mnie jeszcze bardziéj utwierdza w przekonaniu, że Muncio jest geniuszem!<br> | ||
| − | + | <br> | |
Aktualna wersja na dzień 13:52, 28 wrz 2021
się zdało, że i stary lepszychby nie napisał. On chce się poświęcić poezyi. —
Henryk. (Wruszając ramionami). — Wierz mi Panie sędzio! zastanów się nad przyszłością dziecięcia. — Ja ci szczerze posiadam że wiersze są takie, jakie piszą wszyscy młodzi ludzie, okazują one tylko, że wasz Edmund, nie umie dotąd ortografii, i nie zna grammatyki. — Radzę wam zakazać mu pisania wierszy, do jakiegoś czasu, niech się wprzód uczy, kończy kursa, niech czyta, niech myśli. —
Sędzia. (Pocierając czoło) — Ależ Panie Henryku!
Henryk. Zresztą jak chcecie, jesteście rodzicami, syn wasz niewiele umie, a wiele rozumie o sobie, życzę go zachęcić do nauki, ostrym w początku sądem o tych pierwszych próbach. —
Sędzia. Ostrym! to się zrazi!
Henryk. Jeźli ma zdatność prawdziwą nie zrazi się, — to mu doda ochoty i zapału. —
Sędzia. (Biorąc kapelusz) — Hm! prawdziwie sam jeszcze nie wiem — namyślę się, bardzo jestem wdzięczen za radę, będę się starał korzystać. — Piąta! już piąta! prawdziwie zapomniałem że mamy podpisać dziś protokół, — przepraszam! muszę się śpieszyć!
Scena trzecia. (Sędzia sam idąc ulicą) Tak sobie obojętnie odczytał, nie dawał znaków podziwienia, nawet zarzucał, krytykował, — krytykował! O! wielki mi znawca, prawdziwie gniewam się na niego, widocznie chciał mnie upokorzyć. A potem to tak zawsze ci starzy literaci, młodych prześladują i nękają! pospolite! wiersze jakie wszyscy piszą! a ręczę że sam takich nie napisze. Zazdrość przez niego mówi, zazdrość nic więcéj! Muncio ma dziś więcéj w pięcie, niż on w głowie! widocznie z zawiścią dawał mi rady, — cedził przez zęby, a bladł cały, siniał z zazdrości! to mnie jeszcze bardziéj utwierdza w przekonaniu, że Muncio jest geniuszem!