Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/522

 — Nie, drogi panie Dubarry — odpowiedział głos cierpki, przeszywający — nie, to nie kłamstwo, cierpię straszliwie.
 Otworzyłem przemocą drzwi i rzuciłem się w stronę, skąd głos pochodził; stara hrabina rzeczywiście leżała w łóżku.
 — A! pani!... — zawołałem.
 — Widzisz pan — rzekła do mnie, pokazując obrzydliwe jakieś naczynie kuchenne, walające się na podłodze — oto przyczyna wszystkiego złego.
 Skoczyłem na to naczynie i zdeptałem nogami.
 — Już nie będziesz pani gotowała w tem czekolady, zaręczam.
 — Niema nic straconego — ciągnęła głosem bolejącym — pani d’Alogny przedstawi pańską siostrę. Trudno, tak było pisane! jak mówią mieszkańcy Wschodu.
 — A! mój Boże! — zawołała hrabina. — Janie, do rozpaczy mnie przyprowadzasz.
 — Nie tracę nadziei jeszcze, jeżeli sama się do niej udasz, i dlatego wezwałem cię do Paryża?
 — Dlaczego nie tracisz nadziei?
 — Ba! dlatego, że możesz to, czego ja nie mogę, bo jesteś kobietą i każesz pokazać sobie nogę, a kiedy dowiedziesz podstępu, możesz oświadczyć pani Béarn, iż syn jej zostanie zwyczajnym śmiertelnikiem, że grosza nie ujrzy ze spadku Saluces’ów: słowem odegrasz lepiej komedję, niż ja to potrafię.
 — I ty możesz żartować jeszcze?
 — Wierz mi, że gorzkie są moje żarty.