Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1267

 — Skażmy ich na wygnanie, panie Maupeou.
 — Na wygnaniu także nie zechcą sądzić.
 — Zmusimy ich do tego. Nakaz urzędowy...
 — Trzeba się wziąć ostro do nich.
 — Słuszna uwaga.
 — Odwagi!... — szepnęła pani de Béarn do Dubarry.
 — Raz bądź panem i władcą, gdy cię, królu, nie słuchają, jako ojca!... — wykrzyknęła hrabina.
 — Kanclerzu — rzekł powolnie król — mam jedyny sposób: jest on wprawdzie ostry, ale skuteczny. Chcę zasiąść na sesji w parlamencie.
 — To rozumiem! niech giną!
 — Pani — zwrócił się król do pani de Béarn — jeśli proces nie będzie sądzony, nie będzie to moją winą.
 — Panie!... jesteś największym, najsprawiedliwszym królem w świecie!...
 — To prawda!... to prawda — powtórzyli za nią chórem kanclerz, hrabina i Chon.
 — A jednak świat sądzi inaczej — pomyślał Ludwik XV.