Strona:Nalewki i likiery.djvu/11

<section begin="p17" />na brytfannie i upiec, jak jabłka, w piecu lub pod blachą, uważając, aby się nie przypaliły i do blachy nie przywarły; — w tym celu dobrze jest podłożyć pod nie warstwę czystej słomy. Upieczone — przesypać do gąsiora, napełniając go do trzech ćwierci tylko; zalać dobrą, mocną wódką do pełna i postawić na słońcu lub w cieple koło blachy kuchennej na dwa do trzech tygodni, poczem zlać z owocu, zbutelkować i przechowywać mocno zakorkowaną, z zalanemi parafiną korkami, jak wszystkie wódki.

<section end="p17" /> <section begin="p18" /> 18. Śliwowica. Śliwowica niesłodzona, jedna z najsmaczniejszych wódek, robi się ze wszelkiego rodzaju śliwek, zaczynając od małych lubaszek, a kończąc na późnych węgierkach. Ponieważ śliwki są owocem bardzo soczystym, należy je zawsze zalewać spirytusem, bądź zupełnie czystym, bądź dodając do niego najwyżej trzecią część przegotowanej i ostudzonej wody. Brać na wódkę owoc najdojrzalszy, nawet pognieciony, lecz nie stęchły i nie spleśniały, gdyż najlżejsza pleśń może zepsuć całą wódkę. Na wódkę trzeba mniej owocu, niż na nalewkę. Gąsior napełnić dojrzałemi lub nawet przejrzałemi śliwkami, zalać do pełna spirytusem, dodając trzecią część wody przegotowanej i ostudzonej; gąsior zakorkować, korek zalać parafiną i postawić na słońcu. Jesienią przenieść go do śpiżarni; wódkę można zlać już po miesiącu, lecz najsmaczniejsza jest, jeśli rok przynajmniej na owocach postoi. Pozostałe w gąsiorze owoce zasypać obficie cukrem, lub też zalać gęstym, jak na konfitury ugotowanym syropem cukrowym; potrzymać na słońcu, lub w cieple ze dwa miesiące; potem scedzić otrzymaną nalewkę i dodać ją do słodkiej nalewki, bądź też używać, jako lekki likier do kawy. Gdyby wódka, tak przyrządzona, była za mocna, można do niej dodać przegotowanej i ostudzonej wody, lecz należy ją wtedy przed użyciem wytrzymać parę miesięcy w butelkach. W żadnym razie nie tłuc pestek śliwkowych, zalewając owoce spirytusem; aromatu będzie miała dosyć wódka, nabierając mocy na pestkach całych.

<section end="p18" /> <section begin="p19" /> 19. Wiśniówka. Do połowy gąsiora nasypać dojrzałych, lecz nie zepsutych, ani spleśniałych wiśni czarnych, najlepiej niedużego, kwaśnego gatunku. Nalać gąsior do pełna spirytusem, dodając na każdy litr spirytusu dwie szklanki wody. Gąsior, mocno zakorkowany, z korkiem zalanym parafiną, postawić na słońcu i często obracać, wystawiają coraz to inną jego część na działanie promieni słonecznych. Po dwóch miesiącach wódkę już można zlać i używać; najsmaczniejsza jednak jest, kiedy cały rok, do świeżych wisien, postoi na owocach. Pozostałe owoce można zużytkować, jako dodatek do słodkiej nalewki, lub likieru. Wszystkie inne uwagi, podane przy śliwowicy, odnoszą się też do wiśniówki.

<section end="p19" /> <section begin="p20" /> 20. Wódka rosyjska „Listowka“. Jedna z najsmaczniejszych wódek niesłodzonych. Wiosną, gdy listki czarnych porzeczek są jeszcze nieduże, wziąć tych liści wraz z delikatnemi koniuszczkami młodych gałązek, napełnić niemi lekko, czyli nie uciskając, gąsiorek. Nalać do pełna dobrze oczyszczoną, mocną, 45 stopniową wódką, postawić na tydzień na słońcu, poczem jeszcze ze trzy tygodnie trzymać na liściach w śpiżarni. Po miesiącu zlać, liście mocno wycisnąć. Zlewając do butelek, dodać na koniec noża kwasku cytrynowego, co polepsza kolor wódki i klaruje ją. Można też, zamiast wyciskać<section end="p20" />