Publikanin, łć., u starożytnych Rzymian dzierżawca dochodów publicznych; przen., zdzierca, poborca.
Publikować, łć., ogłaszać drukiem, wydawać drukiem utwory piśmienne; p. ś., pokazywać ś. publicznie, zwracając na siebie uwagę publiczności, afiszować ś.
Publikum, łć. — p. Publika.
Puc, lice, policzek, twarz, usta; człowiek o wydatnych policzkach, pyza; kawał duży, nieforemny: p. chleba = glon; p. muru, błota, gliny = pecyna.
Puc! wykrz., oznaczający upadek ciała ciężkiego na płask, pęc!, bęc!, chlap!, plask!
Puca, twarz tłusta o wydatnych policzkach.
Pucaty — p. Pucołowaty.
Pucek — p. Puc; p. u owocu = miejsce, gdzie był kwiat.
Pucer, nm., ten, co czyści co, np. buty; p. metali — p. Polerownik.
Puch, u ptaka: drobne, miękkie, krótkie piórka, tuż przy skórze rosnące, dodające mu ciepła, meszek; posłanie puchowe, pierzyna, bety; rozbić w p. = rozbić doszczętnie, w perzynę: powietrze zepsute w kopalni, zaduch.
Pucha, twarz nabrzmiała, odęta gęba; w lm., p-y = pustki.
Puchlina, wydęcie chorobliwe, nabrzmiałość; nagromadzenie się płynu surowiczego w jamie ciała.
Puchlinowy, Puchlinny, odnoszący ś. do puchliny.
Puchnąć, wzdymać ś., nabrzmiewać, obrzmiewać, opuchać, dostawać puchliny.
Puchowaty, podobny do puchu.
Puchowiec, roślina z rodziny ślazowatych.
Puchowy, mający puch; zrobiony z puchu; p. kawaler = delikacik, pieszczoszek, gagatek.
Puchówka, poduszka, pierzyna puchowa.
Puchurzec, roślina z rodziny wawrzynowatych.
Pucka, dziewczyna o pucołowatej twarzy; krótki kloc drzewa do ubijania ziemi, na rękojeści osadzony.
Pucki (-cek), wyrostki brodawkowate na szyi u kóz i świń, dzwonki; płatki pod dziobem u kogutów i kur.
Pucolana — p. Puzzolana.
Pucołowaty, Pucułowaty, mający tłuste policzki, pyzaty.
Pucować, nm., czyścić, szorować; myć porządnie.
Pucówka, basy, baty, basarunek.
Pucybut, uliczny czyściciel butów, fagas.
Pućka — p. Pójdźka.
Pućkać, wydawać głos właściwy sowie.
Pud, ros., waga rosyjska = 40 funtom.
Puddyng, ang., budyń.
Pudel, nm., rasa psa o sierści kędzierzawej, maści białej lub czarnej (fig.).
Pudełczarka, nm., kobieta, trudniąca ś. wyrobem pudełek.
Pudełeczko, nm., zdr. od Pudło.
Pudełkarstwo, nm., wyrób pudełek.
Pudełkarz, nm., człowiek, trudniący ś. wyrobem pudełek.
Pudełko, Pudełeczko, nm., zdr. od Pudło; taka ilość przedmiotów, towaru, jaka mieści ś. w pudełku: p. zapałek, stalek.
Pudełkowaty, nm., z kształtu podobny do pudełka.
Puder, fr., mąka ryżowa, zaperfumowana pachnidłem, używana jako bielidło do twarzy i do posypywania włosów, zwłaszcza peruk; miałko sproszkowany cukier.
Puderklozet, nm., klozet z urządzeniem do zasypywania nieczy-