Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/442

 Przynależyty — p. Przynależny.

 Przynawracać, wracać to, co było zaniechane.

 Przynercze, nadnercze, tkanki, otaczające nerkę.

 Przynereczny, Przynerkowy, umieszczony przy nerkach.

 Przynęcać, dok. Przynęcić; wabić, nęcić, mamić, przyłudzać.

 Przynękać, nieco znękać, zmęczyć, zgnębić.

 Przynęta, to, czym ś. kogo a. co zwabia, wab, wabik; przen., powab, urok, czar, ponęta.

 Przynętne (-ego), to, co ś. kładzie w sidłach, w pułapkach, przyczepia do wędek dla przynęcenia zwierzyny, wabik.

 Przynętny, nęcący, ponętny, powabny, uroczy.

 Przynieść — p. nied. Przynosić.

 Przyniewalać, dok. Przyniewolić; zmuszać, przymuszać kogo do zrobienia czego wbrew jego woli, gwałcić czyjąś wolę.

 Przyniewolny, niedobrowolny.

 Przyniszczeć, trochę ś. zniszczyć, zbiednieć.

 Przyniszczyć, trochę zniszczyć.

 Przynitować, przymocować, przybić, przytwierdzić nitami.

 Przynosić, dok. Przynieść; nieść co dokąd, niosąc co. przybywać na pewne miejsce, przychodzić z czym, zanosić; przywozić, niosąc co przynosić, dostarczać; przyprowadzać, przyganiać, przypędzać: co cię tu przyniosło? = skąd ś. tu wziąłeś; przen., dawać, dostarczać, powodować, pociągać za sobą, sprowadzać co: p. komu chlubę, hańbę, ulgę, osłodę, pociechę, smutek, pożytek, chwałę, ujmę, zaszczyt, szkodę, stratę, zysk, dochód, procent; zgryzotę, zmartwienie i t. d.; p. komu jaką wiadomość = zwiastować; p. w ofierze = składać w ofierze, ofiarowywać, poświęcać; p. co mężowi w posagu = dawać; wiele ten majątek p-i? = ile daje dochodu?; p. sobie jakie imię = urodzić ś. w dzień jakiego świętego; zobaczymy, co nam dzień jutrzejszy przyniesie = jakie nam da zmiany; mówi, co mu ślina do ust przyniesie = co mu na myśl przyjdzie.

 Przynozdrzowy, umieszczony w blizkości nozdrzy.

 Przynucać, przyśpiewywać, wtórować śpiewem.

 Przynuka, przymus, konieczność, przymuszenie, zniewolenie, zachęta do pośpiechu; gorliwe zapraszanie gości do jedzenia i picia.

 Przyobecny, obecny przy czym.

 Przyobiecywać, dok. Przyobiecać; przyrzekać, obiecywać.

 Przyoblec — p. nied. Przyoblekać.

 Przyobleczenie (się), dokonana czynność przyoblekania (ś.); odzież, ubranie, suknia.

 Przyoblekać, dok. Przyoblec; kłaść co na kogo dla okrycia go, przyodziewać kogo w co, przybierać; p. a. p. ś., przybierać ś., przywdziewać co na siebie; przen., p. ś. w cierpliwość, w hart, w męstwo, w odwagę = uzbrajać ś.; p. ś. w sławę = okrywać ś. sławą.

 Przyobłóczyć — p. nied. Przyoblekać.

 Przyobuwać, dok. Przyobuć; wkładać komu obuwie, opatrywać w obuwie; przen., zaopatrywać, wyposażać; p. a. p. ś., wdziewać sobie obuwie.

 Przyobuty, który wdział obuwie.

 Przyodbytniczy, umieszczony w blizkości odbytnicy.

 Przyodziać — p. nied. Przyodziewać.

 Przyodziewać, dok. Przyodziać; wkładać na kogo odzienie dla okrycia go, przyoblekać, ubierać kogo; dawać komu stale na ubranie, sprawiać mu ubranie; przykrywać, okrywać, nakrywać kogo, co czym; p. ś., kłaść na siebie