Strona:L. M. Montgomery - Historynka.djvu/94

 Nagle Sara zaczęła płakać.
 — Ach, ach, ach! Więc Pan Bóg tak wygląda? — lamentowała.
 Feliks i ja milczeliśmy. Rozczarowanie i coś jeszcze gorszego mroziło nam słowa na ustach. Czyż Pan Bóg wygląda, jak — jak ten ponury zagniewany starzec z rozwianym włosem i potarganą brodą, którego Celinka nam pokazywała?
 — Najwidoczniej tak wygląda, skoro to jest Jego Wizerunek — oświadczył przygnębiony Dan.
 — Ależ On musi być strasznie zły — zawołał Piotrek z prostotą.
 — Ach, wolałabym nigdy, nigdy Go nie widzieć — płakała się Celinka.
 Wszyscy wolelibyśmy, ale teraz było już zapóźno. Ciekawość zawiodła nas zbyt daleko i spotkała nas zasłużona kara.
 — Od pierwszej chwili miałam przeczucie — szlochała Sara — że nie należy kupować — że nie należy patrzeć — na wizerunek Pana Boga
.  Stojąc tak bezradnie, usłyszeliśmy nagle w sadzie przyśpieszone kroki i dźwięczny głos zawołał:
 — Gdzie jesteście, dzieci?
 Historynka wróciła! W każdej innej chwili wybieglibyśmy uradowani na jej spotkanie, ale teraz byliśmy zbyt przygnębieni i smutni, aby się ruszyć z miejsca.
 — Co się z wami dzieje? — indagowała Historynka, wbiegając do altany. — Czego Sara płacze? Co macie tutaj?
 — Wizerunek Pana Boga, — odparła Celinka, szlochając, — i — ach, taki jest okropny i brzydki! Spójrz!
 Historynka spojrzała. Ironiczny uśmiech pojawił się na jej twarzy.
 — Nie wierzycie chyba, że Pan Bóg tak wygląda, — za-