Strona:L. M. Montgomery - Historynka.djvu/179

niem. Ach, jakże pragnąłem w tej chwili we własne słowa uwierzyć!
 — To powiedz mi, kto tam dzwonił? — zawołał Piotrek. — Przecież sam dzwonek nie mógł dzwonić, szczególnie, że wogóle w domu niema dzwonka.
 — Ach, chyba ten wuj Roger nigdy nie wróci! — jęknęła Fela. — Jestem pewna, że wyśmieje nas, ale lepiej już być wyśmianym, niż odczuwać tak okropny strach.
 Wuj Roger wrócił dopiero koło dziesiątej. Nigdy jeszcze nie powitaliśmy z taką radością odgłosu jego kroków w alejce. Pobiegliśmy do furtki sadu i puściliśmy się pędem przez podwórze właśnie w owej chwili, kiedy wuj Roger zbliżał się do drzwi wejściowych. Spojrzał na nas ze zdziwieniem.
 — Znowu któreś z was najadło się dzikich jagód? — zapytał.
 — Ach, wuju, niech wuj tam nie chodzi — zawołała Fela z powagą. — Tam się coś strasznego dzieje — tam w mieszkaniu coś dzwoni. Piotrek słyszał wyraźnie. Nie wchodź tam, wuju!
 — Trzeba przecież najprzód zbadać przyczynę, — odparł wuj Roger z chłodną rezygnacją. — Nie sądziłem, że takie z was głuptasy! Piotrek, gdzie jest klucz? Cóż to za bzdury opowiadasz dzieciom?
 — Słyszałem, jak coś dzwoniło, — wyszeptał nieśmiało Piotrek.
 Wuj Roger otworzył drzwi wejściowe. W chwili, gdy to uczynił, usłyszeliśmy dziesięć uderzeń dzwonu.
 — Właśnie to słyszałem, — zawołał Piotrek. — Przecież wyraźnie coś dzwoni!
 Zamarliśmy w przerażeniu i odzyskaliśmy dopiero równowagę wówczas, gdy wuj Roger zaśmiał się głośno.
 — To przecież zegar dziadka Kinga tak bije, — wy-