Strona:Klemens Junosza - Skarby ziemi.djvu/6

 „Ludu wierny, zimno jest tobie, a czeluście pieców twoich czekają na wióry palmowe.“
 „Aleście wypsuli drzewa palm waszych na cybuchy i laski i wykałaczki do zębów. I niema w całym Iranie ani jednej palmy, i będziecie musieli porąbać i spalić łoża żon waszych.“
 „Ale nie trwóż się ludu, nie zginęła jeszcze mądrość Alego, która ogrzeje czeluście pieców twoich.“
 „Oto Ali wykuje dziurę w pustyni, a ztamtąd naczerpiecie węgla, iżbyście mogli zagrzać nosy wasze.“
 „I będzie ciepło w domach waszych, i będziecie chwaląc mądrość Alego, piekli placki pszeniczne.“
 „I będziecie mieli ognisko do zapalania fajek waszych, ogrzejecie łaźnię i uwarzycie kawę.“
 „To wam ogłasza wielki Ali z pałacu przy ulicy Królów, i to wam trąbi Ben-Jacob pasterz kóz dzikich na puszczy.“
 „A niech to trąbienie dojdzie do uszów waszych i znoście cekiny do pałacu Alego.“
 „A kto nie zniesie złota, nie dozna łaski Alego.“
 I był do późnej nocy ścisk wielki w przysionku pałacu Alego, a Ben-Jacob powrócił o zmroku i przywiózł dziewięćdziesiąt dziewięć wielbłądów obładowanych złotem.
 Zawarły się później złote wrota pałacu, a któż może odgadnąć tajemnice jego?
 Złote gwiazdy świeciły jak oczy hurysek, a księżyc posrebrzył kopuły minaretów.