Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.1.djvu/087

nałowi, który oficer głównego sztabu wskazywał ręką, śmiało tam wpłynęła. W kilka minut potem kotwica jej pruła piasek zatoki, spuszczono łódź na wodę i hrabia wylądował na wybrzeże.
 Kapitan Servadac podbiegł ku niemu.
 — Panie hrabio — zawołał — przedewszystkiem co się stało!
 Hrabia, człowiek zimny, którego niewzruszona spokojność była w szczególnej sprzeczności z żywością oficera francuskiego, lekko się ukłonił i odrzekł:
 — Kapitanie, przedewszystkiem pozwól mi pan oświadczyć, że nie liczyłem na zaszczyt spotkania go tu. Opuściłem pana na kontynencie, a znajduję na wyspie!...
 — A nie ruszałem się z miejsca, panie hrabio!
 — Wiem o tem, kapitanie, i proszę byś mię miał za wytłómaczonego, żem się nie stawił na umówionem miejscu, ale...
 — O! panie hrabio! — odparł żywo kapitan Servadac, — pomówimy o tem później, jeżeli pan pozwolisz.
 — Zawsze jestem na jego rozkazy.
 — A ja na pańskie. Pozwól mi pan tylko powtórzyć zapytanie. Co się stało?
 — Właśnie chciałem o to pytać, kapitanie.
 — Jakto? — pan nic nie wiesz?
 — Nic.
 — I nie możesz mi pan powiedzieć, wskutek jakiego kataklizmu ta część afrykańskiego kontynentu przemieniła się w wyspę?