Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/79

gwarzyli, każdy o swojem. Przypomniał się każdemu dom, rodzina, przyjaciele, krewni — a tu bój i śmierć były za rzeką tylko, a w sercach przeczucia różne, więc i w mowie pełno żałości. Słowem gwaru, śmiechu, westchnień, i przekleństw tyle, a tak się żywo przypominała każdemu swoja ziemia, żeśmy, można powiedzieć, zapomnieli, gdzieśmy stali i z czem szli, że lada dzień przyjdzie gardła nastawić, a może kości na obcej ziemi położyć.
 To ten, to ów gadał, a wszyscy słuchali pilno. Aż Nałęcz poczyna w głos:
 — Mnie też Pan Bóg pociechę zesłał. Z domu mi piszą wszystko dobre; szczególniej zaś rad jestem temu, że siostrę dajemy w taki dom, który naszemu imieniu skazy nie przyniesie.
 A tu mu drugi przerywa:
 — Panna Helena idzie zamąż?
 — Tak jest — prawi — przed adwentem ślub jej na pewno z panem Stadnickim ze Żmigroda, z onych dobrych Stadnickich, co się liczą do pierwszych w kraju familij. Czego chcieć więcej? Dobra, piękna — kawaler młody, przystojny; parantele jak najlepsze. Bogu tylko podziękować, żeśmy przecie jej uporu nadłamali, bo się była dała zdurzyć starej kwoce, podczaszynie, która jej szaraczka tam jakiegoś stręczyła i forytowała. Ale to jak przyszło z niczego, tak i z niczem poszło...
 Posłyszawszy „szaraczka“, myślałem, że nie wytrzymam. Dobrowolski, który siedział przy mnie, pohamował zrazu. Ten widząc, że milczę, prawi dalej:
 — A jużby też na biedę poszło Nałęczom, żeby