Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/139

czyła się już była tyle po polsku, że się z nią mogliśmy rozmówić.
 W tejże chwili patrzę, zeszła ze wschodów i pyta, cała blada: co się stało i czego ja odjeżdżam? Zawahałem się: co mówić i czy się jej tłumaczyć? Ale z oczu postrzegłem, że napół wie, a pyta tylko, aby się utwierdziła, Nie potrzebowałem kłamać, więc mówię jej:
 — Moja mościa dobrodziejko, chorągiewkę wiatr obrócił. Jestem wam niepotrzebny; jadę prosto do domu. Bies te rzeczy tak nastroił.
 — Słuchajże — odpowiedziała żywo — nie myśl źle o mnie; ja naprawię, co on popsuł, tylko mi czas dajcie! Chorąży bodaj to dla mnie uczynił, a ja cudzego szczęścia ofiarą swojego okupować nie chcę. Nie byłoby dla nas błogosławieństwa bożego.
 Łzy miała na powiekach, kiedy dodała jeszcze:
 — Bądźcie spokojni, bądźcie spokojni!...
 Takeśmy się rozstali.
 Niewesoły teraz był mój powrót do domu, gdym z wielkich nadziei spadł znowu na dawną niepewność. Drugiego dnia, pod wieczór, z za lasku pokazała mi się owa Wólka moja; pobłogosławiłem ją krzyżem świętym i łzy miałem na oczach. Im bliżej bramy, tem się serce w piersi dobijało mocniej.
 Jakim cudem się stało, że pana Jacka znalazłem, chociaż on o moim powrocie nie myślał, a ja mu znać o dniu nie dałem, tego nie wytłumaczę. Zdaleka już stojącego we wrotach z różańcem poznałem. Zlazłem z wozu o kuli, i rzuciliśmy się sobie w objęcia, słowa nie mówiąc.
 Jakem w domu znalazł, gdzie ten prawdziwy