Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/132

czu było, co lamentów i jakie się tam okazywało przywiązanie prawdziwe, trudno wyrazić. Bóg świadek, żem wiele wycierpiał, póki się nie poradziłem księdza znajomego, któregom tam w Wiedniu przypadkiem natrafił. Rozsłuchawszy się w całej sprawie, rzecze mi:
 — Duszę naprzód ratować potrzeba, i waszecinę i jej. Jeśli się już tak kochacie, bierzcie się, aby zgorszenia nie czynić. Niech kościół pobłogosławi, reszta w rękach bożych, a może wypaść nie tak źle, jak się obawiacie.
 I otoż, jakem się ja z Sofją ożenił — dodał chorąży.
 — Jakto, ożeniłeś się waszmość? — spytał Parczewski i my za nim.
 — A cóżeście myśleli, że ja sobie panią duszkę wożę w biały dzień, na urągowisko poczciwym niewiastom? — odparł Nałęcz, wzdychając — Ano, to — rzekł po chwili — nie sztuka było się ożenić, nie sztuka żonę do domu przywieźć; sztuka teraz największa z rodziną, braćmi, krewnymi i ludźmi tak począć, aby mi ją przyjęli poczciwie i goryczy mnie i jej zażyć nie dali. O niczem bracia nie wiedzą.
 Zamilkł, pomilkliśmy i my, bo nie było w istocie z czego się śmiać, ani o czem szeroko rozprawiać.
 Siedział Nałęcz u mnie, widocznie chcąc drugich przesiedzieć. Przecież się też porozchodzili, a on został. Dopiero przysiadł się na łóżko moje, podał mi rękę i rzecze:
 — Słuchaj, Mroczek, ocaliłeś mi życie, jesteś człek zacny, król cię lubi, męstwem zarobiłeś sobie sławę poczciwą. Ja, com tobie siostry dać nie