Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/114

z Pyladesa, kiedy się chorągiew husarska królewicza Aleksandra wparła w sam środek armji wezyrowskiej i onę złamała, wszyscy Turcy, jakby ich ręka boża tknęła i popchnęła, rzucili się uciekać, potraciwszy głowy. Napróżno Kara-Mustafa usiłował ich wstrzymać, zaklinając na imię proroka: uchodziło to, gnane miotłą Pańską. Wezyr obrócił się do hana tatarskiego, Gieraja, żeby mu ten posiłkował, ale i han swoich nie mógł powściągnąć.
 — Znamy — rzekł — tego króla, nie ma z nim innego ratunku, chyba w śpiesznym odwrocie.
 Tatarowie też zaraz poszli precz, gdzie i jak mogli. Wezyr starał się jeszcze zgromadzić trochę swej jazdy, ale husarja z kopjami łamała tak szyki, iż niepodobna było oporu stawić. Powiadali później jeńcy odbici, co tam byli, iż, zapłakawszy i uścisnąwszy synów swych, których z sobą miał, wezyr, nie mogąc ciężkiego konia, całego w żelezie, który dlań przygotowany był do tryumfu, dosiąść, dopadł prostej szkapy, jaka mu się nawinęła, i umknął z innymi, w jednym kaftanie, jak stał.
 Widziałem później tego konia, który się królowi dostał; cały był ze staroświecka okryty blachami żelaznemi, nabijanemi złotem, roboty bardzo misternej; cugle ze sznurów karmazynowych, jedwabnych, siedzenie także i dywdyk. Ze strzemion złotych jedno się tylko królowi dostało, które mu, nalazłszy, przyniósł Turek jakiś, i to podobno zawieszono, jako wotum, w Krakowie, przed cudownym Chrystusa ukrzyżowanego wizerunkiem.
 Ponieważ, jak się to wyżej powiedziało, lotaryńskie książę, które lewe skrzydło wiodło, bliżej