Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Lublana T. 1.djvu/185

 Poszedł Wojewoda Ryj zabierać ziemie, a w drugą stronę wesoło ciągnął młody Zerwa, któremu kneź córkę przyobiecał, choć nie tyle jej pragnął co może przyszłego panowania, bo dziewczę płoche było, i przez wrota do wszystkich zęby szczerzyło.
 Ziemie bezpańskie stać im miały otworem, ale nim na nie wyprawę zrobili wodzowie, już Leszka zabitego brat młodszy stał na rubieży, a z drugiej strony Przemka syn ludzi prowadził i wojny żądał, bo ona mu pierwszą była.
 Kneź zaś siedział za stołem, z potu od jadła i napoju uznojone ocierając czoło — i rozpowiadał sobie o przyszłej mocy swej, a Berzda w progu śmiejąc się i ręce do góry podnosząc, sławił pana i bił pokłony.
 Od wojsk wieści nie było, od Dryi też ani słychu.
 Pytał codziennie kneź Berzdy:
 — Jest tam kto z językiem?
 — Tylko co nie widać — odpowiadał zausznik.
 — A twój nie wrócił?
 — Niema go jeszcze.