Strona:Henryk Sienkiewicz-Bez dogmatu (1906) t.2.djvu/175

się już cofnąć, więc poczęła mówić niepewnym głosem:
 — Żebyś ty wiedział, jaka ja byłam nieszczęśliwa przez te kilka dni...
 — Czy myślisz, że i mnie lekko żyć? — odpowiedziałem.
 — Nie, nie myślę — i dlatego mam do ciebie wielką prośbę... Wiem, że ty wszystko rozumiesz, że jesteś wspaniałomyślny i dobry — więc mi nie odmówisz; jestem tego pewna, bo cię znam.
 — Powiedz mi, czego żądasz?
 — Trzeba, Leonie, żebyś ty wyjechał za granicę i nie wracał, póki mama nie będzie w stanie opuścić Płoszowa.
 Byłem pewny, że tego właśnie zażąda, przez chwilę jednak milczałem, jakbym szukał odpowiedzi.
 — Możesz mną rozporządzać, jak zechcesz — rzekłem — ale powiedz mi przynajmniej, czemu skazujesz mnie na wygnanie?
 — Ja cię nie skazuję na wygnanie, ale ty wiesz dlaczego...
 — Wiem — odpowiedziałem z nieudanym smutkiem i rezygnacyą — dlatego, że oddałbym za ciebie ostatnią kroplę krwi; dlatego, że gdyby